G’day mates! Na vijf maanden tussen de paarden in de Swan Valley zijn wij weer “on the road”. Een mooi moment om jullie even flink bij te praten. We maken een klein tijdreisje naar begin november 2018: Wij rijden van Alice Springs naar Darwin, dan door naar Broome en langs de westkust naar het zuiden. Mijn geld is zo goed als op, dus ik zit met het zwakste telefoonsignaal het web af te speuren naar werk. Ondertussen rijden we gemiddeld 600 km per dag en wisselen we gratis kampeerplekken in the middle of nowhere af met met luxere betaalde campings, zodat we in ieder geval om de dag kunnen douchen.  Het is in het noorden van Australië nu gemiddeld 45 graden, dus het is geen straf om met onze onovertrefbare road trip playlist in de airco te zitten. Werk vinden in Australië is nog best lastig. Misschien was mijn beeld van werken in Australië ook wel een heel klein beetje geromantiseerd. Ik zag mezelf als een cowgirl op een wild paard over de dorre vlakte galopperen om een enorme kudde koeien de juiste kant op te drijven en dan ‘s avonds met een glas Wiskey rond het kampvuur zitten waar een oude cowboy begeleid door gitaar en mondharmonica zingt over zijn geliefde, onder een heldere sterrenhemel. Net als de moed me een beetje in de laarzen begint te zakken zie ik op Facebook een leuke vacature voorbij komen in de buurt van Perth. Volgens Eef is het daar geweldig en “altijd rond de 20 graden”. Tien dagen later rijden we Brookleigh Estate op voor de eerste werkdag. 

 

Wij dachten de eerste dag een beetje te kunnen settelen en hoogstens een rondleiding te doen, maar tien minuten na aankomst staan we al bakken paardenpoep achterin een truck te gooien. Vervolgens sjouwen we tien enorme tafels naar het terras voor een bruiloft, dan helpen we de schoonmaakster met het stofzuigen van “the bridal suite” en niet veel later staan we servetten te vouwen. Het voelt een beetje alsof we een festival aan het opbouwen zijn. Acht uur later heb ik spierpijn op plekken waarvan ik niet wist dat het überhaupt kon. Ik dacht dat door een restaurant rennen met pizzaborden al een workout was. Oh, Little did I know! Gelukkig hoeven we niet te koken, want de eigenaren hebben ons uitgenodigd voor bier en pizza. 

Dag drie on the job sta ik een poging te doen om het voerschema voor 36 paarden in mijn systeem te krijgen, wanneer Rachel de voerschuur binnenstapt. “Hi Mitsy, We are celebrating Thanksgiving tonight at our house. Do you and Niels feel like joining us?” Rachel is de event coördinator bij Brookleigh en is getrouwd met Wes, de property manager. Die avond vieren we dus voor de eerste keer ooit Thanksgiving, in Australië, met vrienden en familie van Wes & Rachel. Die avond is het begin van heel veel feestdagen, vrijdagmiddagborrels, verjaardagen, pub quizzen, brakke ontbijtjes, de superbowl om 7 uur in de ochtend en een surprise good bye party. Er zijn weinig mensen die zo veel plezier hebben in themafeestjes en decoratie als Rachel. Zelfs hun hond Ollie liep met kerst in een elfenpakje. Gotta love her!

Binnen no time voelen we ons thuis in de Swan Valley. We zijn met open armen ontvangen. De eigenaren nodigen ons regelmatig uit voor een biertje en bezorgden mij een eindeloze lachstuip toen ik ze hoorden praten over “a carton of piss” (dat is een krat bier). Vervolgens kreeg ik wekelijks les in Australian slang. Ze hebben een paar bijzondere woorden (slippers = thongs), maar het komt vooral neer op het niet uitspreken van zo veel mogelijk letters. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit welke letters dat moeten zijn, dus ik spreek ze allemaal uit en dat klinkt dan vooral heel posh. Oh well… je kunt niet overal in uitblinken! 😉

Op Brookleigh Estate staan 36 paarden, waarvan er 15 van particuliere eigenaren zijn. Vooral ‘s avonds en in het weekend zijn bijna alle dames er om hun paard(en) te rijden. Dat bleken vooral super lieve vrouwen te zijn. We stonden nog geen minuut met één van die dames te praten en we werden al uitgenodigd voor kerst met haar familie. “I’m from Africa and we always had people over with Christmas. That’s how we do it.” Een week na aankomst hebben we al drie kerstuitnodigingen in the pocket. Het is overweldigend hoe lief en gastvrij iedereen is. 

Werken op zo’n landgoed is verre van glamorous. Soms sta je vier uur achter elkaar weilanden uit te mesten, stallen te schrobben of onkruid te wieden. Sterker nog, het grootste deel van de dag ben je dat soort dingen aan het doen. Ondanks dat is het één van de chillste banen die ik ooit heb gehad! De hele dag buiten en in beweging, het is bijna altijd zonnig, het betaalt goed en na je werkdag ben je écht klaar en kun je rondje gaan rijden op je verzorgpony. Geen stress omdat je deadlines moet halen of omdat je niet al je emails beantwoord hebt. Het leukste is dat je niet meer naar de sportschool hoeft en daar nog voor betaald krijgt ook. Het plan was om drie maanden te blijven. Dat werden er vijf. 

Na vijf maanden in Perth voelt het een beetje als thuis. Met favoriete stranden, vrienden, (huis)dieren en een stamkroeg. Zomaar vertrekken was geen optie, dus we besloten een klein afscheidsfeestje te organiseren. Compleet met stroopwafels (lang leve de Nederlandse winkel), kaasblokjes met mosterd, een pub quiz en a carton of … Heineken.