Beijing: You take picture?
Na veertien uur slaap zijn we klaar voor dag twee! We ontbijten bij een veganistisch restaurant, dat in Amsterdam direct de nieuwe hipstertempel zou worden. (Suhu Vegetarian Tiger) Een interieur vol licht hout, overal boeken en vrolijke potjes met vetplanten. Er ontbreken alleen een paar hoge knotten ;) We gaan voor een grote schaal fruit met banaan-mango-vanille-saus en iets wat lijkt op een pistache-taartje. Heeeel lekker!
Op naar de verboden stad. Hij is tegenwoordig niet meer verboden, maar wel goed beveiligd. Iedere twintig meter staat er ten minste één soldaat waakzaam zijn omgeving te scannen. Ze staan rondom Tiananmen Square opgesteld met afwisselend een brandblusser, een kistje of een stok. De beveiliging in Beijing is sowieso nogal aanwezig. In iedere metrotunnel staan meerdere agenten en soldaten. Je tas moet door een scanner voordat je de metro in mag en je wordt gefouilleerd. Er wordt ook regelmatig om je paspoort gevraagd. (Verlaat je hotel dus niet zonder je paspoort!) Na twee paspoortcontroles, drie scans en een meet & greet met de Chinese politierobot zijn we er: de verboden stad!
We lopen met honderden (voornamelijk Chinese) toeristen door de machtige, grote, extreem symmetrische verboden stad. Maar het lijkt niet echt binnen te komen. Misschien is het de jetlag of misschien zijn het gewoon te veel indrukken op één dag. Bij de uitgang komt er een vrouw naar ons toe. “You take picture?” en ze lacht vriendelijk. “Sure!” Ik wil haar telefoon aanpakken, maar dat blijkt niet te bedoeling. Ze wil met ons op de foto. “Uhh.. ok!” Een beetje lacherig gaan we naast haar staan. “Cheeeese!” (We blijven een stel kaaskoppen natuurlijk ;) ) Dan volgen er meer. Een man die ongeveer drie koppen kleiner is dan Niels, gaat breed lachend naast hem staan. Alsof we een soort nooit eerder vertoonde aliens zijn... of bekende filmsterren. Heel vreemd en onwerkelijk dit!
Een goede middagdutsessie later gaan we op zoek naar een restaurantje. We lopen een gebouw in met verschillende eetkraampjes. Gestoomde Peking eend, gevulde eierwraps, versierde lolly’s, frozen yoghurt, noodle soup, vissoep... Net als we iets willen bestellen word ik ontzettend misselijk. “Niels, ik moet echt even naar buiten. Uhh... Niels... “ Ik ren naar buiten. De mix van alle verschillende geuren valt niet helemaal lekker. Het gaat gelukkig net goed. Ik ga buiten op een stoepje zitten, terwijl Niels op zoek gaat naar cola. Voor me loopt een vrouw te ijsberen met een kindje in zo’n berenpak aan de hand. Ze blijft heen en weer lopen. Steeds een beetje dichterbij. Dan zet ze het kind op het stoepje tegen mij aan. Haar man komt erbij en hij gebaart of ze op schoot mag. Ik til het meisje op schoot en hij begint uitgebreid foto’s te maken, terwijl de moeder blije geluidjes maakt en gekke gezichten trekt in een poging het kindje te laten lachen. Na een stuk of twintig foto’s uit alle mogelijke hoeken tilt hij het meisje van schoot en lopen ze vrolijk zwaaiend weg. “Byeeeee!”
Engels in Beijing
“Geniet er nog maar even van dat ze hier nog Engels spreken!” zegt Niels als we de stewardessen van Air Canada gedag zeggen en het vliegtuig uitstappen. “Byeeee! Thank you!” Nog geen half uur later krijgt hij al gelijk. Engels is zelfs op de luchthaven van Beijing een flinke uitdaging. Maar we belanden uiteindelijk toch in een bus naar het juiste deel van de stad. Prima! Daar even een WiFi-punt zoeken en Google Maps de route laten berekenen...
Oké, misschien was dat een klein beetje naïef. De meeste WiFi-punten zijn niet vrij toegankelijk en als ze dat wel zijn, dan is de verbinding minimaal. Daarbij werkt Google Maps helemaal niet met die “Great Firewall of China”. Oeps! In een hotel krijgen we hulp van de conciërge. Hij maakt een routebeschrijving op zijn telefoon, waar wij een foto van maken. Twaalf minuten lopen, dat is te doen! We pakken een afslag te vroeg en dan valt Niels z’n telefoon uit. Oeps! Met het Engelstalige adres op mijn telefoon vragen we nog een paar locals om hulp, maar ze reageren vooral met ‘no English’ of beginnen een heel verhaal in het Chinees.
Na vier keer twaalf minuten rondjes lopen met volle bepakking, ploffen we neer bij een KFC. Hopen op betere WiFi en even een colaatje en een glas water scoren. “Hot water?” vraagt het meisje achter de balie. “No, cold water please.” antwoord ik. “We don’t have, but I can give you ice!” zegt het meisje opgewekt. Met een grote glimlach zet ze een beker cola, een beker warm water en een bekertje vol ijsblokjes op het dienblad. Perfecte oplossing! :) Ik geef Niels zijn bestelde “watertje”. Hij zit aan een tafeltje, tussen de backpacks, zijn telefoon op te laden. “Geen WiFi, maar ik heb een internetbundeltje genomen.” Met dat bundeltje lukt het hem net om een kaart met route te downloaden. Blijken we op 100 meter afstand van het hostel te zitten!
Newburyport & New York
Naar deze dag hebben we meer dan een jaar uitgekeken: De bruiloft van Chris & Maredith! Deze twee schatten zijn namelijk de reden dat wij die wereldreis niet langer hebben uitgesteld. We hadden het er al een tijdje over. Samen een lange reis maken. Toen de uitnodiging voor de bruiloft op de mat plofte, besloten we dat dit een perfect beginpunt is. Oké, we reizen misschien niet de meest logische route (via Amerika naar China), maar je moet ergens beginnen.
Casper zet ons af bij ons Airbnb adres in Newburyport. We hebben een uurtje om van de comfortabele joggingbroek naar een bruiloftwaardige outfit te verkleden. Haast is voor mij de perfecte formule voor chaos. Mascara over mijn hele gezicht, tandpasta op mijn jurk... Ik doe een wanhopige poging om mijn haar met drie speldjes op te steken, maar uiteindelijk neem ik genoegen met los haar en lopen we richting het kerkje voor de ceremonie. Er zit een lekker tempo in de dienst. Een van de Noorse gasten beschreef het als een “drive through ceremony”. Des te sneller was het tijd voor cocktailhour, toasts, eten en dansen met Mr. & Mrs. Papineau!
Wij mochten plaatsnemen aan tafel 4, de internationale tafel. Noorwegen, Duitsland en Nederland zijn vertegenwoordigd, samen met een paar Amerikanen die het bruidspaar over de grens heeft ontmoet. Een hele gezellige tafel! De gebruiken van deze Amerikaanse bruiloft werden uitgebreid vergeleken met hoe dat in Noorwegen, Duitsland en Nederland gaat. Zo waren wij met onze Europese vrienden de enigen die met een cadeau naar de bruiloft kwamen. Blijkbaar heb je na de bruiloft nog een jaar de tijd om het bruidspaar van een cadeau te voorzien. Sta je dan met je stroopwafels... ;)
De volgende ochtend zijn alle gasten uitgenodigd voor het ontbijt. Extreem leuk om iedereen nog even te zien. Na het ontbijt geeft een van de gasten ons een lift naar het busstation, waar wij onze weg vervolgen naar New York City. Een overstap in Boston en een paar flinke files later bereiken we om 19:00 uur Manhattan. We mogen twee nachten logeren bij David, een oud-huisgenoot van Niels. Nog voor we onze tassen hebben neergezet trekt hij al een fles champagne open. “Are you guys hungry?” Er worden olijven, toastjes, tapanade en nootjes bij gepakt, waaronder belachelijk lekkere amandelen met witte truffel! (Als iemand mij kan vertellen waar je die in Nederland kunt vinden: Graag!) 
We hebben in New York bijna de zolen onder onze schoenen vandaan gelopen. In het donker over de Brooklyn Bridge met uitzicht op die indrukwekkende verlichte skyline. In Bryant Park leren jongleren van de vrolijke zakenman Alex, die dit zes dagen per week doet in zijn lunchpauze. Even buurten bij Times Square. De high line wandeling over een oud metrospoor, genieten van de zonsondergang met een biertje in een rooftop bar en dan... Sleep No More! Wat is dit goed! Ik denk niet dat ik ooit iets gezien heb waar ik zo van onder de indruk ben. Iedereen die naar New York gaat zou dit moeten zien. Daarom ga ik er niet te veel over zeggen, want zonder voorkennis en met een gezonde dosis nieuwsgierigheid heb je hier de beste avond van je leven!
Dan is het de volgende ochtend helaas al tijd om New York weer te verlaten. We vliegen via Toronto door naar Beijing...
Boston
Zondagnacht 04:04 uur begon het pas te kriebelen. “We gaan op reis!” Alsof er zo’n Duracel-konijntje met een trommel wakker werd... in mijn hoofd! Dat konijn is niet meer gaan slapen tot we dinsdagmorgen op Schiphol het uitzwaai-comité nog een keer stevig knuffelden en naar de douane liepen. “Doeiiiiii”
Die nacht, om 24:00 uur Nederlandse tijd, staan we bij de bagageband op het vliegveld van Boston verjaardagsliedjes te zingen voor Niels. In Boston mag hij genieten van het feit dat hij de komende zes uur nog een jonge god van 33 lentes is. Casper (jeugdvriend van Niels, koning van de slechte grappen en onze host voor de komende vier dagen) staat ons buiten op te wachten. “Je kunt slapen het best zo lang mogelijk uitstellen. Laten we naar een van mijn favoriete kroegen gaan!” Een half uur later zitten we in een pub op het terrein van de Northeastern University met een flinke kan bier tegen de slaap te vechten. Na een uurtje knikkebollen, bijpraten en een pizza gaan we naar het huis van Casper en Jordan. - Echt zo’n geweldig Amerikaans huis met drie badkamers, een koelkast met een ijsmachine en een oven waar minstens twee kalkoenen in passen... 
Na een goede uitslaap-sessie mag Niels ook in Boston zijn verjaardag vieren. Cadeautjes, Amerikaans ontbijt met bagels en ... Gouda kaas, de freedom trail, koffie met donuts, bier, wijn, oesters, Mexicaans eten en een concert van Frankie Rose inclusief twee voorprogramma’s. Oké, misschien was het een beetje ambitieus voor een eerste dag, maar saai was het in ieder geval niet!
We slapen de volgende dag uit tot 12:30 uur! Vol frisse energie gaan we richting Harvard University. Wat is het onwerkelijk om hier rond te lopen. Harvard is toch iets wat je vooral kent uit films. De campus is extreem groot en staat vol imposante gebouwen. Niels is vooral onder de indruk van de bomen. “Wat een mooie bomen!” is minstens een keer of tien voorbij gekomen. Nu moet ik zeggen dat ik nogal onder de indruk was van alle eekhoorntjes die op de campus rondlopen, dus wat dat betreft zijn we een lekker stel. ;)
Op onze laatste dag in Boston is Casper vrij. Hij neemt ons mee naar een plek vol “mooie bomen”: het park! Het hoogteverschil, de verschillende bomen, eekhoorns en het uitzicht over de stad is indrukwekkend. De volgende stop is een restaurantje aan het water, waar we de lokale specialiteit, clam chowder, eten. Soep met schelpdieren, waar je dan zoute koekjes in gooit. Prima concept! Vervolgens pakken we nog een lezing mee van Bill Clinton in het ijshockeystadion van de Northeastern University over het creëren van eenheid in de maatschappij. Mooi verhaal en interessante gastsprekers. Daryl Davis is er een om even op te zoeken. Hij wilde antwoord op zijn vraag ‘Waarom haat je me terwijl je mij niet kent?” dus ging hij (een donkere man) in gesprek met de leider van de Klu Klux Klan. Uit dat gesprek ontstaat een vriendschap en de leider verlaat de Klan. Even heel kort samengevat.
Zaterdagmorgen brengt Cassie ons naar Newburyport voor de bruiloft van Chris en Maredith. Maar daarover later meer.
Het Hotel
Met beslagen ruiten door de verzameling natte handdoeken, dampende kleren (voornamelijk van Niels) en de nog druppende tent op de achterbank rijden we richting Florence. Nooit meer kamperen! Op naar Hotel Regina, waar de opgemaakte bedjes en droge handdoeken op ons wachten. Hooray!
We worden welkom geheten door de conciërge van het hotel, laten we hem Georgio noemen. Georgio is deze zomer in Amsterdam geweest, houdt van fietsen en vindt het belachelijk dat we in Amsterdam auto’s hebben die je kenteken scannen en je automatisch parkeerboetes geven. En ik kan hem geen ongelijk geven. (De eerste tien keer dat ik zo’n auto tegenkwam dacht ik trouwens dat ik door Google Streetview werd vastgelegd.) Hij geeft ons een korte speech over navigatiesystemen die je nooit moet vertrouwen en tekent met roze markeerstift eigenhandig de route naar een “gratis” parkeerplaats op onze kaart. Vervolgens krijgen we de oude roestige sleutel van onze kamer toegereikt. Het houten deurtje van de kamer gaat open met veel gepiep en gekraak. Oké, het ziet er niet helemaal uit als op de foto’s, maar het bed is opgemaakt en we hoeven in ieder geval geen tent op te zetten.
De volgende ochtend treffen we Georgio weer bij de receptie. “I’m sorry but breakfast is not included in your booking…” zegt hij stellig met Italiaans accent. “Huh? But on Booking.com it said breakfast was included!” protesteer ik. Ik ben er van overtuigd dat ons “ontbijt in buffetstijl” beloofd is en ik ben toe aan een straffe bak Italiaanse espresso. “Well, you should check your booking…” Na een korte zoekactie vinden we de bevestigingsmail met het verlossende antwoord: “Geen maaltijden inbegrepen” staat er. Oeps! “Sorry, you were right. It says it’s not included.” zeg ik lichtelijk gegeneerd. Maar de Georgio heeft een groot hart en gunt ons dat ontbijt. “Please, be my guest.” Wat lief! We bedanken Georgio uitgebreid en lopen in de aanwezen richting.
We komen in een smalle gang met aan beide kanten wandplanken en hoge krukken. Daarop stralen de ontbijtjes ons al tegemoet in het sfeervolle tl-licht. Met enige moeite wurmen we ons langs een paar dikke dames en nemen plaats aan de wandplank. Een plastic dienblad met een wit bordje, drie pakjes crackertjes, een verpakte croissant, een smeerkaasje, een kuipje jam en een kuipje Nutella. In de hoek staat een koffiemachine (model ‘ziekenhuiswachtkamer 1985”). Mr. Boyfriend loopt met zijn kopje naar de machine voor een lekkere bak “verse bonen koffie” om vervolgens heel snel te leren dat het geen verse bonen koffie is, maar on-Italiaans slechte poederkoffie. “Maar er staat een koffieboon op!” zegt hij met een pruillip. En inderdaad, er staat een grote stockfoto van een koffieboon op de machine. Dat is ook misleidend, natuurlijk...
Eigenlijk weten we niet of we heel hard moeten lachen of een beetje moeten huilen. Maar we durven niet direct rechtsomkeert te maken. Dan moeten we langs Georgio, die ons dit “not included” ontbijtje zo gunde. Dus ik doop mijn croissant om tot chocoladecroissant met behulp van het kuipje Nutella en begin te ontbijten. Een van de dikke dames verslikt zich in een crackertje. Een onsmakelijke rochel-hoestbui galmt door de ontbijtgang. Even ben ik bang dat ik mijn BHV-skills in moet zetten, maar de vrouw herpakt zich gelukkig voordat ik in actie kan komen. Na een paar happen van z’n croissant roept Niels de verlossende woorden. “Hier ga ik mijn eetlust niet aan verpesten! Laten we gaan.” We springen op en wurmen ons opnieuw langs de dikke dames, die ons verbaasd nakijken. Met grote stappen lopen we langs de receptie, maar Georgio ontgaat niets. We lachen een beetje ongemakkelijk en lopen snel door richting uitgang. Arrivederci!
Kamperen met groentjes
"Graag nodigen we jullie uit voor ons huwelijk dat plaats zal vinden op zaterdag 10 september." Het blijft gek dat je ineens een leeftijd hebt waarop vriendinnen gaan trouwen of kinderen krijgen, terwijl je zelf nog steeds moet leren binnen de lijntjes te kleuren. Trouwen is toch iets wat volwassenen doen? Maar Lori gaat gewoon al trouwen. Met Coen. En niet in partycentrum de Kegel om de hoek, maar in een hotel aan het sprookjesachtige Comomeer in Italië.
Als je er dan toch bent, kun je er net zo goed een week vakantie aan vast plakken. Dus Mr. Boyfriend en ik besluiten om een weekje te gaan kamperen. Lekker budget. Tentje geleend van vader, tankpas mee, Aerobed mee, slaapzak, wat kleren en ‘Andiamo!’ Wij gaan een week ongegeneerd genieten met Italiaanse rode wijntjes en pittige peperoni pizza. Aan het Comomeer. Joe!
Drie krentenbollen, een halve zak Engelse drop en 200 km verder realiseerde het vriendje zich dat hij zijn zwembroek vergeten was. Niet veel later werd dat lijstje aangevuld met zijn slaapzak, handdoek en hoofdkussen. Helaas had hij zijn tandenborstel gewoon ingepakt. Sinds ik hem ken staat de tandenborstel namelijk bovenaan de lijst van vergeten spullen. Hoewel ik moet zeggen dat hij die tandenborstel de laatste tijd belachelijk vaak bij zich heeft. Helaas pindakaas voor de schattige blauwe reistandenborstel die ik voor hem heb meegenomen. ;)
Na de bruiloft en twee nachten in een heerlijk hotel, werd het tijd voor onze eerste relatietest: Samen de tent opzetten. En dat bleek niet zomaar een tentje. Nee, dit is een asociale beuker. Eentje die in het midden zo groot is dat de 1,95m lange vriend er rechtop in kan staan. Een tent met twee binnententen die zo groot zijn dat je er een opgeblazen tweepersoons Aerobed in kunt zetten zonder de zijkanten van de tent te raken. Dit zou weleens onze eerste ruzie kunnen worden… En het zou dit verhaal een stuk spannender maken als we elkaar vloekend en wel de hersens hadden ingeslagen met een fles Italiaanse rode wijn. Maar binnen een uur stond de beuker te shinen in de Italiaanse zon. Bam! Tijd voor wijn en een goed belegde Italiaanse bol. Met dank aan de column “Vakantievreugd” van Youp van ’t Hek (2013), was de opener eerder ingepakt dan de tandenborstels. Ook hier geen ongewenste spanningen. We proostten met onze plastic bekertjes en keken trots naar de beuker.
Zoek de verschillen ;)
De volgende ochtend kijken we elkaar met kleine oogjes aan. Een (te zacht opgepompt) Aerobed is net een schommelschip als je er met z’n tweeën op ligt. En de muggen bleken op mysterieuze wijze toch onze hermetisch afgesloten binnentent te zijn binnengedrongen. Kortom, er werden weinig ogen dichtgedaan en nu krijgen we ze nog maar half open. Een straffe bak espresso en een broodje met lokale kaas, pesto en tomaat brengen ons weer tot leven. Na twee nachten verruilen we camping Magic Lake voor een fijne camping in Levanto, 200 meter van de kust en vlakbij Cinque Terre.
Er is nog plek voor onze tent op het bovenste deel van de camping. Een verdieping lager mag de auto geparkeerd worden. Tijd om de beuker weer op te zetten. Dit keer met een extra moeilijkheidsgraad. 32 graden, trappen van de auto naar de kampeerplek en een harde kleiachtige ondergrond waar je de haringen (zonder hamer) maar half in krijgt. Na een uur staan we glinsterend van de zweetdruppels te hijgen naast de beuker. Met bijpassend: beukende honger. Op zoek naar pizza! We ploffen neer bij het eerste restaurant dat we tegenkomen. “Zullen we in Florence gewoon in een hostel gaan slapen?” vraagt de vriend voorzichtig. “Het scheelt toch een deel van de dag, als je niet steeds die tent op hoeft te zetten.” Intern doe ik een klein vreugdedansje. Gelukkig, hij denkt er ook zo over! Ik vond mezelf al een verwende snob, dat ik het toch niet zo leuk vond als vroeger met mijn ouders. En zo budget blijkt het helemaal niet te zijn. Voor 40 euro per nacht kun je ook in een hostel slapen, toch? Of via Airbnb? Binnen no time staren we allebei (heel romantisch) naar onze telefoons, op zoek naar hostels en hotels in Florence.
Op onze laatste nacht in de beuker was het feest. Onweer met keiharde plensbuien. Wij lagen hoog en droog op het Aerobed in de afgesloten binnentent. Maar de rest van de tent was een pietsie minder droog. Het onderzeil zorgde ervoor dat er een klein zwembadje ontstond, waar voornamelijk de kleren van Mr. Boyfriend het heel leuk in hadden. Die ochtend besloten we de natste spullen uit te wringen en buiten te hangen. "Het zal nu wel droog blijven toch?" Even ontbijten en een goede bak koffie drinken en daarna zouden we de tent afbreken. Nou, dat laatste hoefden we niet meer te doen. We hadden de eerste kop cappuccino nog niet besteld of het kwam weer met bakken uit de lucht. Op de camping bleek dat de regen onze tent al voor ons had afgebroken. De half ingestoken haringen waren de grond uitgedreven en de beuker lag als een hoopje ingestorte ellende op de grond. Oké, deze kampeergroentjes houden het voor gezien en gaan voortaan lekker in een hostel slapen. Arrivederci!
Mitsy in de Metro
Ik schreef een afscheidsbrief aan een oude geliefde en Metro plaatste hem in de krant. Dan sta je ineens op pagina zes in de krant met de hoogste oplage van Nederland. Als lezerscolumnist. Met een foto van mijn hoofd. 'Daar krijg je toch de kriebels van!' ;)
Je vindt de column in de Metro van 27 juli of online op de website van Metronieuws.nl
Fotocredits: Anne van Zantwijk (ADVZ Fotografie)
Mitsy op Cosmopolitan.nl
Wowza! Dat was een vrij onverwachte lancering van mijn (tot donderdag) nog onbekende blog. Met slechts zes korte verhaaltjes online en het ontbreken van een "Wie is Mitsy?"-pagina, vond ik de tijd nog niet rijp genoeg om Mitsy.nl bekend te maken bij het "grote publiek".
Tot er donderdag een van mijn blogs op Cosmopolitan.nl verscheen met daarbij een levensechte link naar (jawel!) Mitsy.nl. Dan zijn daar ineens bezoekers. ('Hallo, welkom!')
Na enige twijfel en wat bemoedigende woorden van het vriendje (ja, daar heb je 'm weer!), heb ik de link gedeeld op Facebook en wat er toen gebeurde had ik niet aan zien komen... Het regende omhooggestoken blauw-witte duimen en met zelfs hier en daar een hartje. En dan was er nog de enorme bak liefde aan reacties. o.a. 'Herkenbaar!', 'Leuk geschreven!', 'Ik ga je volgen!', 'Eerlijk, humor en power!', 'Je bent een held.' Een betere "lancering" had ik me niet kunnen wensen. Dank jullie wel! :)
Het originele bericht bekijken op Cosmopolitan.nl kan hier.
Marjolein: 'Ik was geobsedeerd door de weegschaal, nu houd ik van mijn lijf'
'Ik heb huilend in een pashokje gestaan toen ik een grotere broekmaat moest kopen. Gelukkig kwam er rond mijn 21ste een keerpunt.'
Laten we het eens hebben over "body confidence". Want hoe zeker ben je nou eigenlijk over je lichaam? Nou, in mijn geval wisselt dat harder dan de melktandjes van een 5-jarige. Er zijn dagen dat ik me zo lelijk voel dat ik het liefst thuis blijf of me verstop in een oversized sweater en een joggingbroek. Maar er zijn ook dagen dat ik me goed voel in een strakke taillebroek met een crop top. En dat heeft niks te maken met mijn gewicht. Sterker nog, ik heb al zeker zeven jaar niet meer op een weegschaal gestaan.
Dat is een van mijn betere levensbeslissingen geweest; die weegschaal de deur uit. Ik was geobsedeerd door de cijfertjes. Ik denk dat ik van mijn 13e tot mijn 20ste standaard op dieet was. Sonja Bakker, het eiwitdieet, calorieën tellen... zo jojode ik door mijn pubertijd. Want ik moest en zou model worden! Een vriendinnetje heeft ooit gezegd dat ik dat nooit zou kunnen. 'Daar heb jij de bouw helemaal niet voor!' –'Nou, dat zullen we nog wel eens zien!' Vanaf dat moment begon de obsessie met mijn lichaam en mijn gewicht. Ik heb huilend in een pashokje gestaan toen ik een grotere broekmaat moest kopen. Gelukkig kwam er rond mijn 21ste een keerpunt. De modellenambities gingen over boord en ik begon de lol van die rondingen wel in te zien. Waar maak ik me eigenlijk druk om? Marilyn Monroe was een van de mooiste vrouwen ooit en zij is ook geen plankje. Laten we dit leven vooral zo leuk en gezellig mogelijk maken!
Die 'Waar maak ik me eigenlijk druk om?'-attitude heb ik ondertussen aardig onder de knie. Ik krijg uitslag van al die personal trainer-types die in januari al beginnen te schreeuwen dat je nu(!) echt moet gaan trainen en bakken magere kwark moet eten om je lijf in de zomer "bikini ready" te krijgen. 'Dude, relax! Je kunt buiten nog sneeuwpoppen bouwen en ruiten krabben, dan wil ik gewoon erwtensoep, andijviestamppot en warme choco met slagroom.' Daarbij begint de zomer in Nederland pas als de pepernoten weer in de winkels liggen. Dat zijn nog zeker 7 maanden die veilig in oversized sweater en joggingbroek doorgebracht kunnen worden. Daarbij ben ik ben groot voorstander van het motto "How to get a bikini body: Put a bikini on a body". Ondertussen loop ik in het zwembad als een soort kleurige non met een enorm badlaken om me heen gevouwen tot ik de rand van het bad bereikt heb. Dan pas gooi ik het gewaad van me af en duik gauw het water in. Hoe confident is dat?
Laten we eerlijk zijn, ook ik kijk met een tikkeltje jaloezie naar de sickspacks en strakke billen op het Instagram-account van Doutzen Kroes en Cara Delevingne. En bij iedere Acaï-chia-proteign-fluffy-seed -o-so-healthy-choco-blueberry-breakfast-bowl die voorbij vliegt begin ik stiekem een beetje te kwijlen. En ik doe echt wel pogingen om fitter te worden en gezonder te eten, maar daarnaast eet ik ook graag frietjes en drink ik graag een wijntje (of twee). Eigenlijk werkt die balans prima: Gezonde (monsterlijk lekkere) ontbijtjes en naast de nachtelijke dans-sessies een paar wijntjes en een grote puntzak met friet. Zolang ik me goed voel, mijn broeken passen en mijn vriendje me af toe gerust stelt ('Je bent niet kolossaal mooierd, je bent de allerleukste!') zit het met mij wel goed. En aan die body confidence blijven we gewoon lekker werken, want hey "Confidence is the sexiest thing a woman can wear." En anders verstop je je gewoon een dag thuis in je jogginbroek. ;)
Meer van Marjolein? Volg haar blog op Mitsy.nl of check haar op Instagram.
Mr. Boyfriend
Sinds een paar maanden heb ik een vriend. Een bijzonder geval, maar een aardige dibbes. Hij vertelde me dit weekend dat hij bij Cannibale Royale was gaan eten. Ik ben niet zo’n hipstermeisje dat iedere tent in Amsterdam kent, maar deze ken ik! Mijn 2.04 meter lange vader is namelijk een eersteklas carnivoor en hij schept graag op over de grootte van z’n biefstuk. Cannibale Royale is zijn favoriete restaurant. Dat is een tent waar je biefstuk van een kilo(!) kunt bestellen en waar de variant van 200 gram “Le Sympathique” wordt genoemd. Hun logo is een enorm vleesmes en alles wordt geserveerd op grote snijplanken. Een restaurant voor vleeseters dus. Of zoals ze zelf zeggen “De plek waar het gevoel van de oermens zonder gêne zegeviert!”
Uiteraard gun ik mijn vriendje zijn moment om op te scheppen over zijn biefstuk, dus ik vraag 'Wat heb je gegeten dan liefie?' – 'Een groenteplankje!' .... 'Het was echt heel lekker.'
Ik dacht even dat hij een grapje maakte maar hij kijkt me aan als een blije puppy, zich van geen kwaad bewust. Hij heeft gewoon een groenteplankje gegeten bij de Cannibale Royale. Niks raars aan, toch? Zonder na te denken roep ik 'Och liefie, jij bent zo lame!!' Hij denkt dat ik een grapje maak en gaat vrolijk verder met zijn verhaal over het betreffende groenteplankje. Moet ik me nu zorgen maken? Gelukkig word ik bijna meteen gerust gesteld. En wel door de Cosmopolitan. Het bestellen van een groenteplankje bij de Cannibale Royale valt namelijk niet onder de "10 signalen dat jullie relatie niet de goede kant op gaat." En hij staat op één in het lijstje van “10 signalen dat je een lieve vriend hebt.” Ik weet niet zeker of dit echt valt onder - "1. Hij vindt het leuk om je te verrassen." Maar ik was verrast en hij lijkt er lol in te hebben, dus we doen het ervoor.
Geïnspireerd door het artikel “16 dingen waar je gelukkig van wordt”, ben ik maar een chocoladetaart gaan bakken. Ik ben een groentje wat bakken betreft. Er stond in het recept dat ik mijn taartbodem eerst 15 minuten blind moest bakken. Blind bakken? Gebeurt er in die eerste 15 minuten iets wat ik niet mag zien? Heeft dat beslag privacy-issues? Of is dit een soort “Heel Holland bakt”-codetaal die ik niet begrijp. Eigenlijk denk ik dat die Jamie Oliver gewoon een eersteklas comedian is. Die ziet het helemaal voor zich, al die bakkende huisvrouwen, geblinddoekt voor de oven met in de hand een vrolijk tikkende kookwekker in de vorm van een kip of een cactus. 'That's hilarious, man! Let's put the 15 minute blind-baking in my next cookbook.'
Gelukkig klikte ik een stuk beter met de chocoladevulling. Die heb ik dan ook met liefde geroerd tot het een mooi glad beslag was zonder klontjes. Het glom als een spiegeltje. Met uiterste nauwkeurigheid goot ik de chocoladevulling in de blind gebakken taartbodem. Het zag er echt prachtig uit! Ik was zo trots! Dus vol trots laat ik mijn spiegelgladde chocoladetaart aan m’n vriendje zien. Wat doet hij? Hij zegt niks, kijkt naar de taart drukt zijn wijsvinger midden in het gladde beslag. Ik wilde hem slaan, maar ik had m’n taart nog vast en mijn ovenwanten aan. En die tune over huiselijk geweld krijg je echt niet meer uit je hoofd. "Niet vanzelf." Hij drukt letterlijk zijn vinger in één van die 16 dingen waar ik gelukkig van zou moeten worden. En dat met diezelfde blije, onschuldige puppy-kop. Zich van geen kwaad bewust.
De auditie
‘Hallo, ik ben Bram en ik kom voor de auditie!’ zegt hij zelfverzekerd. Voor me staat een stevig jochie met blond haar en een vrij zware stem voor zijn leeftijd. Bram komt met zijn hoofd amper boven de balie uit, maar hij lijkt zeker van zijn zaak. - Vandaag worden er kinderaudities gehouden voor de musical Ciske de Rat en ik ben de gelukkige, dienstdoende receptioniste die al deze jonge talentjes mag verwelkomen. ‘Welkom Bram, heb je je inschrijfformulier bij je?’ vraag ik. Met een scherpe blik richt hij zich tot zijn moeder die naast hem staat en nerveus in haar rugtas begint te grabbelen. "Jazeker!" zegt ze vrolijk. Bram trekt het gekreukte papier uit haar handen en legt het met een stevige stomp op de balie.
‘Dankjewel!’ Ik geef hem zijn naamsticker en wens Bram veel plezier en succes met zijn auditie. Dan vraag ik hem om samen met zijn moeder even te wachten in de kantine. Als een kleine soldaat draait hij zich om en marcheert richting de aangewezen ruimte. Zijn moeder bedankt me en snelt dan achter het jochie aan de kantine in. Het zit er al gezellig vol met potentiële kleine Ciskes (sommigen volledig in stijl met platte pet, blouse en/of bretels) en nerveus kwebbelende ouders. ‘Bram zou nog weleens een hele goede kandidaat kunnen zijn’, denk ik. Die vereiste “gezonde dosis zelfvertrouwen” is in ieder geval ruimschoots aanwezig. Een kwartier later komt mijn collega, Nori, casting director kinderen, de eerste groep straatschoffies halen voor de auditie. De jochies lopen enthousiast en met veel kabaal achter haar aan richting de studio. Op één jochie na. De eerst zo zelfverzekerde Bram zit met zijn hoofd tegen het glas in een hoekje. De spanning is Bram een beetje te veel geworden. Er lopen tranen over zijn wangen en hij schreeuwt naar z'n moeder. Ze probeert hem gerust te stellen, maar Bram zet het op een holletje. De kantine uit, langs de balie en door naar buiten. De wachtende ouders lachen een beetje om de scène. Zijn moeder rent hem achterna en doet nog een dappere poging. ‘Weet je wat de andere ouders zeggen, Bram? Dat ze jou echt een Ciske vinden!’ Daar denkt Bram anders over. Hij gaat vandaag in ieder geval geen auditie doen. Dat weet hij heel zeker.
[Wegens privacyredenen is de naam van deze dappere auditant gefingeerd]