Welcome to the Basque country
‘Hola chica’s, Que tal?’ – Uhhh.. hola, hello, hi, my name is Marjolein.. or you can call me Mitsy. That’s easier. – ‘Ah, you really don’t speak any Spanish do you?’
Ineens voel ik me zo'n enorme sukkel. Had ik nou maar iedere dag die paar woordjes van de “Spaans voor Beginners”-app gedaan, dan had ik nu misschien iets meer kunnen zeggen dan ‘Hola supermarcado, telebancos por aquí’ of ‘Salsa, tequila, corazón cerveza, muy bueno.’ Gelukkig spreekt Miren goed Engels. Daarbij praat ze zo veel dat je er amper een woord tussen krijgt. ‘Here is your key. And here is the kietchen and here is your bedroom, and here your bathroom.' – Ze loopt als een razende tornado door het huis en klikt onderweg hier en daar op een lichtknopje. Het appartement is groot en hangt vol met Japanse spulletjes. Van die rieten Japanse hoedjes aan de muur, Japanse symbolen, kleine grappige poppetjes, theekopjes, saladeschalen en in de keuken heeft ze een heus chopstick-museum. Serieus, deze vrouw heeft meer chopsticks dan de volledige populatie van Tokio. – ‘You can eat everything in the kietchen. Are you hungry? Yes, sit down. Here. Sit. I’ll get something. And something to drink. Beer? Water? You want water? Ok. You know we have the best water in Spain, here in the Basque country.’ Ze verdwijnt in de keuken en komt terug met twee glazen water, een bord vol chorizo, ham, kaas en een half stokbrood. Voor zichzelf pakt ze een wijnglas waar ze en blikje bier in leeggiet.
Dit is ons huis voor de komende tweeënhalve week. En met ons bedoel ik: Iris en ik. Wij zijn de lucky bastards die dit jaar op uitwisseling mogen naar de BAI theaterschool in Bilbao. Of Barakaldo om precies te zijn, een iets kleiner plaatsje in de buurt van Bilbao. Wij gaan kennis maken met de Spaanse (of Baskische) manier van theater en meewerken aan het ACT festival! En ondertussen schrijven we aan een stuk wat eind juni in Amsterdam op de planken moet komen. Maar eerst hebben we een heel weekend vrij om op ontdekkingstocht te gaan in Bilbao en te wennen aan ons nieuwe huis inclusief deze lieve en enthousiast kletsende gastvrouw. ¡agur!
Ga toch fietsen!
'Vandalen zijn het! Schorem! Boeven! Tuig!' mopper ik hardop. Dit is al de derde keer deze maand dat mijn band lek geprikt is. De eerste keer ging ik nog vol goede moed aan de slag met een bandenplaksetje. En niet zonder resultaat! Trots dat ik was op mijn (vijf!) zelf dichtgeplakte gaatjes. Ik heb zelfs m'n vader gebeld om erover op te scheppen. Helaas duurde dat euforische gevoel maar een kleine week, toen stond ik alsnog met lekke band en pruillip bij de fietsenmaker. 'Ja, ik zie het al, dat wordt een nieuwe buitenband! Voor 45 euro heb ik een band van betere kwaliteit en anders krijg je er één van 35 euro, maar die is niet van betere kwaliteit.' Ik kies voor de band van betere kwaliteit. Dat lijkt me beter. Daarbij heb ik geen verstand van fietsbanden. Anderhalf uur en drie bakken koffie later fiets ik zo blij als een kind naar huis op mijn fiets met fonkelnieuwe buitenband. Eind goed, al goed.
Behalve als je een week later weer een lekke band hebt. 'Gespuis! Vlegels! Ze moeten gewoon met hun fikken.. uh.. prikkers(!) van mijn geliefde fiets afblijven!' Opnieuw meld ik me met lekke band en pruillip bij de fietsenmaker. Een andere dit keer. Ik vertel hem over kwajongens die mijn band steeds lek steken en over mijn net nieuwe binnen- en buitenband van betere kwaliteit. De fietsenmaker hoort mijn tragische verhaal aan. 'Zet hem maar neer, ik zal er goed naar kijken en bel je als hij klaar is.' Een uur later gaat mijn telefoon. Wat blijkt... Ik ben schuldig aan valse beschuldiging. De lekke band was inderdaad lek geprikt, maar niet door kwajongens. Mijn roestende spaken waren de vandalen. Blijkbaar was het wiel zo doorgeroest dat de spaken gaatjes in m'n binnenband prikten. Om nog maar te zwijgen over de spaakspanning. 'De spaakspanning was ver te zoeken!' aldus de fietsenmaker van Amstel Fietspoint. 'Je moet ook nooit met iemand op je bagagedrager fietsen hè? Want dat is voor... juist... bagage! Niet voor personenvervoer! Een fiets is niet gemaakt voor meer dan 100 kilo.' Een nieuw wiel zou het allemaal oplossen. 'Kost wat, maar dan heb je ook wat en je krijgt er een gratis binnenband bij.' Nou, dan doen we dat. Want wat weet ik nou van spaakspanning? Daarbij vond ik zelf mijn band plakken niet mijn nieuwe lievelingsactiviteit, dus fix alsjeblieft dat wiel en dan hoop ik je voorlopig even niet te zien. Niet hier in ieder geval. Of niet met een kapotte fiets in ieder geval. Goed.. dit verhaal loopt spaak. Ik ga fietsen!
Begin nou gewoon met schrijven
"Hé Mits, heb jij nog goede voornemens?" - "Ja, ik wil dit jaar een blog starten en daar dan verhaaltjes op zetten. Over dingen die me blij maken en verwonderen. Over mensen die ik tegenkom, over de avonturen die ik meemaak of over de gedachten die door m'n hoofd fladderen. En dat zijn er nogal wat! Het maakt me ook helemaal niet uit als mijn moeder de enige persoon op aarde is die het leest. Ik wil gewoon een blog." (quote 1 januari 2016)
Ondertussen is het 4 mei en mijn arme moeder wacht nog steeds in spanning op het eerste berichtje. Haar F5-knop is ondertussen een blanco toets geworden en ook bij mr. Boyfriend (hierover later meer) komt met regelmaat een vraag voorbij in de categorie "Hoe ver ben je met je blog?". En dan kom ik met een doordacht excuus als "geen tijd, eerst moet ik dit nog afmaken, nog niet genoeg (goede) content of geen inspiratie. En je weet wat ze zeggen; een goed begin is het halve werk, dus ik moet natuurlijk wel goed beginnen!" - "Lieffie, begin nou gewoon met schrijven."
Ja, dat kan natuurlijk ook.
Nou, daar gaan we dan...
Veel plezier, mama!