Borneo
We zijn zeven maanden op reis. Dat vieren we met een klein biertje middenin het regenwoud. Tussen de dodelijke slangen (sorry mam) en de enorme insecten. Het lijkt serieus alsof ze alle insecten hier in een vergrootmachine gestopt hebben. Torren en mieren zo groot als hamsters! Maar ook bomen zo hoog als flatgebouwen en grotten waarin die bomen op schattige Bonsai-boompjes lijken. Vreemde plek is het!
In één van die grotten leven een paar miljoen vleermuizen. Die hangen de hele dag ondersteboven, op een paar honderd meter hoogte een beetje te chillen en te poepen, terwijl toeristen, met hun mond open van verbazing, door de grot worden geleid. Als die vleermuizen honger krijgen, ergens in de avond, verlaten ze de grot om te gaan jagen. Dat is nogal een spektakel om te zien. Het gaat namelijk in groepen van een paar duizend tegelijk. Ze cirkelen voor de grot totdat de groep compleet is en dan vliegen ze samen weg als een soort enorme worm die door de lucht kronkelt. Een beetje zoals de drones tijdens de opening van de Olympische Winterspelen, maar dan een uur lang! De 'bat exodus' noemen ze dat.
Na de tour door de grotten en het aanschouwen van de bat exodus, besloten we de volgende dag zelf door het regenwoud te gaan lopen. Een route van 8 km, waar we 3 tot 4 uur over zouden moeten doen. Wellicht hadden we iets langer moeten kijken naar alles wat we onderweg tegenkwamen, want wij waren na 2,5 uur al terug. Er zitten giftige slangen in dat regenwoud! Daarbij zie je onderweg toch vooral bomen, insecten en vogelaars in kakikleurige afritsbroeken. Er staan prachtige bomen tussen hoor, maar echt ontspannen wandelen is het niet. Blijkbaar hou ik toch meer van het spotten van schattig ogende wilde dieren.
Zoals in het Bako National Park vorig weekend. Daar leven neusapen. Die noemen ze hier "Monyet Belanda" Nederlandse aap. Door hun grote neuzen en dikke buiken. Een extra reden waarom ik ze hoop te zien. We komen met de boot aan bij het park. Ik ben nog niet uitgestapt of onze kapitein roept al "You are lucky! Look!" - en hij wijst naar het water. Een krokodil? Nee! Een zwemmende neusaap! Het dier klimt snel in een boom en begint op een stuk fruit te kauwen. Hij zit best hoog en achter de blaadjes, dus het is moeilijk om een goede foto te maken. Na een half uur besluiten we door te lopen naar het registratiekantoor. De man achter de balie raadt ons drie routes aan voor die dag. 3, 5 & 6. We lopen richting het beginpunt van route 3 en spotten voordat we daar aankomen al een groep "Silver leaf monkeys" met één oranje baby-aap. Die baby blijft maar drie maanden oranje, zodat de groep die kleine rebel goed in de gaten kan houden. Dit is onze geluksdag! We hebben al twee soorten apen gezien voordat we überhaupt aan de route zijn begonnen.
We starten route 3. Een extreem mooie route van 900 meter naar een prachtig verlaten strandje. Ik voel me ineens een soort (levende versie van) Steve Irwin. Bij ieder geluidje sta ik stil, spits ik mijn oren en kijk ik geconcentreerd naar iedere vorm van beweging. Een paar minuten later blijkt dan dat ik een groep soortgenoten gespot heb, die luid kwebbelend door het park banjeren. Scherp hoor! Ook tijdens route 5 en 6 spotten we niet meer dan tourgroepjes en insecten, maar we lopen wel over prachtige paden vol boomwortels, rotsen, stranden en langs mooie uitzichtpunten. Op het laatste strandje zien we een grote varaan en een groep bijdehante makaken.
Vanaf het strand pakken we een bootje terug naar de ingang. Nu blijkt de beste kapitein ook de lokale Freek Vonk te zijn. "Look! Jellyfish!" En hij pakt een van de grootste kwallen die ik ooit heb gezien en laat hem trots aan ons zien. "It's jellyfish season!" Hij vertelt nog iets over de rotsblokken in het water, die allemaal ergens op lijken en zet ons dan af bij de ingang. Daar staan mensen naar een boom te kijken. Mijn innerlijke Steve Irwin maakt een sprongetje. Dat betekent vast dat er iets in die boom zit! (No shit, Sherlock!) Neusapen! Een mannetje en een vrouwtje. Het vrouwtje lijkt met haar spitse neus een beetje op tante Sidonia uit Suske en Wiske. Super grappig! Ik sta uitgebreid foto's te maken, wanneer een van de guides mij bij zich roept. "Do you see a snake?" - "No, I don't... SHOULD I see a snake?" Ik kijk naar de struik waar hij naartoe wijst en dan zie ik hem. Een grote groene opgerolde slang. Brrr... "There is another one in this bush. Come with me, but be carefull!" Terwijl ik foto's stond te maken van die schattige neusapen, zaten er dus gewoon twee hele giftige slangen op nog geen meter afstand. Daar schrikt zelfs mijn inner-Steve een beetje van.
De volgende dag gaan we naar Semenggoh Nature Reserve op zoek naar de Orang-oetan. Of eigenlijk hopen we vooral dat ze honger hebben en even komen buurten tijdens voedertijd. Er leven in dit park namelijk dertig semi-wilde orang-oetans, die ooit in gevangenschap leefden en getraind zijn om in het wild te overleven. Ze zijn zo goed getraind dat ze voedertijd soms helemaal niet nodig hebben. Wij hebben geluk want er komen drie orang-oetans, waaronder één baby, langs voor een paar bananen en een kokosnoot!
Na Kuching reizen we door naar Miri. Daar werken we een dag in een koffiebar en verder is daar ook niet super veel te beleven, dus reizen we een dag later al verder naar Mulu National Park. Op 9 mei. De dag dat Maleisië gaat stemmen. En als Maleisië gaat stemmen, dan gaan ze blijkbaar niet met een vliegtuig naar Mulu National Park. We hadden namelijk een (bijna) privé vlucht. Maar liefst acht passagiers. Beste vlucht ooit! Helaas duurde het maar 30 minuten...
Bali & Singapore
Het is 2 mei 2018, mijn laatste dag als 28-jarige. Morgen start mijn laatste jaar als twintiger en speciaal voor die gelegenheid heeft Niels me vandaag meegenomen naar het Riverside Majestic hotel in Kuching, Borneo. Ja, ik verjaar in luxe dames en heren! Verrassing van Niels. Het schatje. We komen net uit een gehorig, shabby hostel met verwassen beddengoed en gedeelde sanitaire voorzieningen, dus het contrast is enorm. Je begrijpt dat ik deze kamer de komende 36 uur niet meer uit kom. ;)
Laat ik het volgende jaar met een schone lei beginnen en jullie vandaag nog nog even gauw updaten over de afgelopen drie weken. Ik ga gewoon vrolijk verder waar ik gebleven was. Op Bali! Bali stond in het teken van (pogingen tot) surfen en bezoek uit Nederland. Arie kwam vier weken vakantie met ons vieren, Lori is voor zes dagen overgekomen en ook mijn moeder en haar partner kwamen onverwacht onze kant op. Heerlijk om na zes maanden mijn moeder weer even te kunnen knuffelen en flink bij te praten. :) De tijd vloog echt voorbij. Voordat we het wisten zaten we weer met z'n tweetjes in het vliegtuig naar de volgende bestemming: Singapore!
Niels heeft me wel honderd keer verteld over dat leuke Koningsdagfeestje op de Nederlandse ambassade in Bolivia. Nederlandse muziek, bitterballen, haring, bier en polonaises. Heel gezellig! Dat zouden we op de ambassade in Singapore dit jaar nog een keer dunnetjes overdoen. Het begon al lekker. We kwamen aan in het hostel en de receptioniste vertelde ons over een Koningsnacht-feestje in een kroeg op vijftien minuten loopafstand. "A few of our Dutch guests are already there. I heard they have some free Heineken!" Een half uur later stonden we dus, een beetje underdressed, tussen de oranje menigte. Vooral een heleboel Nederlandse zakenmensen die in Singapore werken, dus eigenlijk was het een soort grote oranje netwerkborrel met een Gooische R. Gelukkig vinden we het groepje backpackers, drinken een paar biertjes, zingen mee met een liedje van Hazes en vertrekken dan weer om iets te gaan eten. We belanden in een Indische food court, eten curry met naan en vertrekken dan weer naar het hostel. Een uur later heb ik mijn eigen netwerkborrel met het toilet. Voedselvergiftiging...
Zoals je misschien wel kunt raden hebben we het Koningsdagfeest op de ambassade overgeslagen. Bitterballen, bier en haring leken me ineens toch niet zo'n heel goed idee meer. We zijn uiteindelijk in de bioscoop beland met een bak zoute popcorn en dat was helaas alle actie voor die dag. De volgende dag voelde ik me gelukkig weer als herboren en konden we alsnog de stad een beetje gaan verkennen. Mijn absolute hoogtepunt was Gardens by the Bay. Wat is dat een magische plek. Overdag heb je al het gevoel dat je Alice in Wonderland bent, maar 's avonds als de lichtshow begint, dan is het echt een sprookje. Een soort Disney, maar dan gratis. Een betere plek voor een boomhut kan ik niet bedenken...
Eindelijk een update! Thailand, Maleisië & Bali
Laatste bericht gepubliceerd op 24 februari 2018... Er is hier duidelijk iets niet helemaal goed gegaan met het goede voornemen om iedere week iets te schrijven. Het lijkt mijn puberdagboek wel. Daarin schreef ik dagenlang over de "liefde van mijn leven", vervolgens twee maanden geen letter en dan een paginalang betoog over waarom de liefde van mijn leven, de liefde van mijn leven toch niet was en wie dan wel. Oké, misschien lijkt het toch niet zo op mijn puberdagboek. Behalve dan dat ik al heel lang geen letter meer geschreven heb. Tijd voor een update!
Er is nogal wat bij te praten, dus ik ga proberen om het kort te houden. Nadat we Danique en Fenno uitzwaaiden in Krabi, hebben we een minivan gepakt naar Koh Lanta. We huurden een scootertje en reden naar Epic Beach. Een extreem mooi wit strand met helderblauw water en overal aapjes. We hadden net een snorkel gekocht, dus die ging ik testen. Toen ik boven kwam zag ik Niels een gek dansje doen op het strand, in z'n eentje. Het leek een beetje op een dans van een Afrikaanse stam. Met veel zwaaiende arm- en beenbewegingen. Het zag er extreem grappig uit! Toen ik dichterbij kwam zag ik dat hij niet alleen aan het dansen was, maar met een aapje, dat blijkbaar een poging had gedaan om onze spullen te jatten. Tien minuten later zaten we weer op de scooter.
Vanaf Koh Lanta pakten we een bootje naar het eilandje Koh Mook. De enige accommodatie die binnen ons backpackersbudgetje viel was een tipitent bij Cashew Nut Bungalows (de bungalows zaten vol). Toch nog kamperen! Dat blijkt ons toch een stuk beter af te gaan als we de tent niet zelf op hoeven te zetten en als Niels niet aan zijn eigen lakens, hoofdkussen, handdoek en slaapzak hoeft te denken. ;) Koh Mook is prachtig, de mensen zijn super vriendelijk en er zijn niet zo extreem veel toeristen.
Onze volgende bestemming werd Koh Sukorn. Eigenlijk vooral omdat we daar een bungalow op het strand konden huren voor 16 euro per nacht. We hadden geen idee wat er verder op het eiland te doen was. Er was op loopafstand van het resort ook niet zo veel te beleven. Het eiland leeft vooral van landbouw. Veel toeristen zijn er niet te vinden. Blijkbaar omdat de stranden hier niet wit zijn, maar bruin. We hadden dus regelmatig een enorm privéstrand. Prima! Het resort was een soort dorpje met veel gepensioneerden die er al jaren komen overwinteren. Je kent iedereen na een paar dagen, omdat ze maar wat graag een praatje met je maken.
Na Koh Sukorn reisden we door naar het Maleisische schiereiland Penang. M'n pa en Inge komen hier vakantie vieren en wij nemen voor die tijd nog even de kans om de pareltjes van Georgetown te ontdekken. We willen ze een avondje mee uit nemen en ik moet en zal ervoor zorgen dat het een legendarische avond wordt. Daar sla ik af een toe een piepklein beetje in door. In dit geval heb ik een lijst gemaakt van tien restaurants die potentieel goed genoeg zouden kunnen zijn voor die avond en een aantal plekken met live muziek voor daarna. Gelukkig vinden we het perfecte restaurantje al bij try-out diner nummer 3. En de live muziek is ook snel gevonden.
Op onze tweede dag in Georgetown krijg ik verdrietig bericht uit Nederland. Mijn omaatje is overleden. Ze was al een tijdje ziek en de laatste keer op Skype zag ze er heel slecht uit, maar toch ben ik van slag. Vooral de vraag of ik terug naar huis wil of niet houdt me bezig. Na veel gesprekken met mijn familie, vrienden en met Niels besluit ik toch in Maleisië te blijven. De uitvaart kan ik via een livestream volgen.
Die week is de grote reünie met mijn vader en Inge. We hebben als kerstcadeau een paar dagen bij hun in het Holiday Inn resort gekregen. Dan slaap je ineens in een hotel waar de badkamer groter is dan de hele kamer die we normaal gesproken boeken. Er staan twee kingsize bedden op een tweepersoonskamer, we krijgen drie handdoeken per persoon, iedere dag is er housekeeping en ze hebben hier een zwembad aan het strand. Wooha! We voelen ons echt een stelletje luxepoezen, maar voordat we te veel gewend raken aan deze vorm van luxe, verhuizen we weer naar een basic hostel in Georgetown. Wij blijven natuurlijk wel backpackers! ;) Het avondje uit met m'n pa en Inge was een succes. Lekker eten en een topavond in Canteen at China House met de briljante jazz zangeres Dasha Logan.
Op naar het volgende eiland: Langkawi! We lunchen en dineren veel met m'n pa & Inge, pakken de cablecar naar een mooi uitzichtpunt, huren een autootje om in een dag het eiland te verkennen en meer dan dat doen we eigenlijk niet. Helemaal prima!
Na vijf dagen Langkawi vliegen we naar Kuala Lumpur. Daar eten we nog twee keer met mijn pa & Inge, voordat zij terugvliegen naar Nederland. Ik heb een working holiday visum aangevraagd voor Australië, maar omdat we al langere tijd in het buitenland zitten moet ik een health check laten doen. In KL kon ik zonder afspraak terecht en binnen anderhalf uur stond ik volledig gezond verklaard weer buiten. De volgende dag was mijn visum rond, dus in september reizen we door naar Australië! Dat vieren we in de bioscoop. In een zaal met hele chille zitzakken! Eigenlijk waren we van plan om door de stad te lopen en meer van KL te zien, maar die plannen vallen in het water door een tropische regenbui.
Dan zijn we met dit korte en bondige (ahum..) verslagje eindelijk weer in het nu beland. En dat is op Bali, in het surfer-/hipsterdorp Canggu. We hebben voor twee weken een huis met een zwembad gehuurd. Arie is uit Nederland overgekomen om hier een maand vakantie te vieren. Er is al een week van Bintang, eindelijk zelf weer koken, scooterrijder en poké bowls voorbij gevlogen. We hebben gesurfd. Vandaag voor de tweede keer. Dat is toch lastiger dan het eruit ziet! Stiekem hoopte ik dat ik hier een verborgen talent zou vinden. Dat ik de eerste beste golf zou pakken, alsof ik het al jaren doe, met mijn haren wapperend in de wind. En dat mijn instructeur zou zeggen dat hij nog nooit zoiets heeft meegemaakt... Maar in werkelijkheid lig ik meer in het water, dan op mijn plank en is mijn versie van staan een soort gammele aanzoek-houding. Op één knie. Toch nog maar even verder zoeken naar dat verborgen talent. ;)
Pai & Krabi
Winkeltjes met fel gekleurde gehaakte topjes, zwierige rokken en wijd uitlopende ABBA-broeken in space prints en bloempatronen. Tientallen tattoo-shops bemand door imposante eigenaren met baarden en lang haar. Restaurants waar kleurige organische en vegetarische kunstwerkjes geserveerd worden. De bh is hier een overbodig kledingstuk. Op de avondmarkt trommelt een backpacker op zijn djembé, terwijl zijn vriendin buikdansend door de straat beweegt en de belletjes om haar heupen laat rinkelen. Toeschouwers eten hun vers gekochte streetfood en spoelen het weg met Chang, Singha, Leo of een detox groentesapje. Een enkeling danst met het meisje. Muzikanten spelen de barren vol, of leeg. In het geval van het jazz café Mojo voller dan het groot is, waardoor de straat vol staat met mensen die het basloopje volgen en hun glas leegdrinken. Een mix van jong en oud. Locals, backpackers, muzikanten, hippies en Chinezen die er in deze periode massaal op uit trekken om het jaar van de hond te vieren. Welkom in Pai!
We slapen voor een prikkie in een bamboe hutje op een plek dat Chilling Hill heet, ontbijten met koffie en een acai bowl bij de yogastudio om de hoek en zoeken 's avonds naar de bar met de beste live muziek van die avond. Afzien! Het is dat we maar vier dagen in Pai konden blijven anders had ik me hoogstwaarschijnlijk aangesloten bij de hippies, gitaar leren spelen, een kat geadopteerd, mijn haar laten invlechten en een "I Love Pai"-tatoeage inclusief kleurig peace-teken op mijn schouderblad laten zetten. Maar helaas, wij moesten door... Na drie uur in een minivan, een uur in een vliegtuig, een uur in een bus, een half uur in een taxi, twaalf uur in een nachtbus en nog twintig minuten in een taxi komen we aan in Krabi. Zondagmorgen om zeven uur. "I'm sorry, your room is not ready yet. Please come back at 2 o'clock." - Dat zijn toch wel de momenten dat je even geen backpacker meer wilt zijn en verlangt naar de tijd dat je nog een huis had waar je 24/7 kon "inchecken".
De reden dat de hippiegemeenschap in Pai het zonder mij zal moeten rooien kwam de volgende dag aan in Krabi: het vers verloofde koppel Danique & Fenno. Als een van je vriendinnetjes een romantische reis door Thailand maakt met haar grote liefde, dan haak je natuurlijk gewoon even aan. Oké, dit klinkt misschien een beetje stalkerig. Maak je geen zorgen! Het was maar twee dagen en niet hun huwelijksreis of zo. Daarbij leken zij het ook best gezellig te vinden. ;)
Myanmar
Ahoy! Gegroet vanaf de grijze-bolletjes-boot naar Mandalay. Wij wisselen onze trein- en busreizen even af met een boottochtje van elf uur. Of eigenlijk moet ik river cruise zeggen. Dat klinkt heel fancy, maar het is een beetje wat ik me voorstel bij een boottochtje over de Rijn met stichting De Zonnebloem. Dit zou ook best een reisje langs de Rijn kunnen zijn trouwens, want het grootste deel van de opvarenden is Duits of Nederlands. Eigenlijk is het op deze schuit een hele grappige mix van bejaarden en backpackers. Prima sfeertje als je het mij vraagt. Lekker rustig. En die oudjes kunnen geweldige verhalen vertellen. Zo ontmoetten we een dame van 74 uit Engeland die vroeger op wereldniveau gehockeyd heeft (o.a. in wereldstad Amstelveen) en nu al veertien jaar, ieder jaar, in haar eentje naar Australië reist en dan ook meteen een deel van Azië meepakt. Prachtig toch?
Koning Dutjes doet zijn naam eer aan op het bovendek, dus ik pak dit moment even om jullie bij te praten over onze avonturen in Myanmar. Na ongeveer een maand vakantie vieren met vrienden in Thailand vertrokken we op 14 januari naar Yangon. Niels was er letterlijk ziek van dat hij nu weer alleen met mij op pad moet. De eerste dagen in Yangon hebben we dus vooral het sprankelende interieur van de hotelkamer bekeken. Toen Niels weer een beetje beter was, hebben we de indrukwekkende Schwedagonpagode bezocht.
"You can go inside!" Er staat een oude Birmese man naast ons met een vrolijk groen parasolletje. "You can go inside!" En hij wijst naar de grote pagode en loopt die kant op. Ik volg de man. Hij vertelt over een koning en wijst naar een beeldje. Al pratend loopt hij verder en voor ik het weet staan we water over een Boeddha-beeldje te gieten. "One for your mother, one for your father..." - "Volgens mij hebben we een gids!" lacht Niels. We wilden helemaal geen gids, dus stoppen we de man een briefje van 1000 kyat toe en bedanken hem vriendelijk voor deze spontane rondleiding.
Van Yangon reizen we door naar Kalaw. Het is een klein, gezellig dorpje vol backpackers en leuke restaurants. We blijven een paar dagen en boeken dan een wandeltocht naar Inle Lake. Drie dagen lang, 20 kilometer per dag lopen door een berglandschap, nadat je een maand op het strand hebt liggen luieren. Prima plan! Gelukkig hebben we een gids van 64 dacht ik nog, maar de beste man loopt het hele stuk alsof hij de bus moet halen. Het is toch op zijn minst een beetje gênant dat ik als 28-jarige jonge hinde mijn bijna bejaarde gids niet bij kan houden... Na dag één begin ik gelukkig iets meer in een wandelflow te komen. De tocht is prachtig! Het is alsof je honderd jaar terug de tijd in gaat. Mensen bewerken het land nog met koeien! Ze rijden rond op houten karren of op die koeien / buffels zelf. Eten wordt gekookt op een houtvuurtje en de wc is een hokje in de tuin. We slapen twee nachten bij de locals op een matje in een soort klamboe-tent. Overal waar we ontbijten, lunchen of dineren is er dezelfde chef die met een scootertje achter ons aan reist. Extreem lekker eten! Ondanks de blaren en mijn matige conditie, zou ik deze tocht echt iedereen aanraden. Wat een ervaring!
De warme douche voelt als de eerste douche na vier dagen Lowlands. Heerlijk! Dat is het voordeel van drie dagen "douchen" met een emmertje koud water. Daarbij komt nog het voordeel van twee dagen op een matje slapen: Het bed in dit hotel was echt het allerlekkerste bed waar we tijdens onze reis geslapen hebben. En ik heb flink gebruik gemaakt van dat bed. Na twee dagen boottochtjes, een fietstocht en lekker eten rondom Inle Lake, was het namelijk mijn tijd voor bedrust. Ziek. Het eerste moment waarop ik liever thuis wilde zijn, dan op wereldreis. We hebben zelfs onze busreis naar Bagan moeten cancellen. De volgende avond ging het iets beter en stuiterden we alsnog in een touringcar vol overgevende wagenzieken (niet ik) en een huilende baby (ook niet ik) die kant op. In Bagan heb ik nog een paar dagen uit moeten zieken, maar daarna voelde ik me fitter dan ooit! Tijd om met een elektrische scooter de omgeving te verkennen. We hebben honderden pagodes gezien, een indrukwekkende zonsopgang met een hemel vol luchtballonnen, zonsondergang op het dak van een tempel, tussendoor nog even die blauwe bloedrode supermaan en vandaag op river cruise. I'm living the dream, people!
Thailand
"Are you on the flight to Bangkok?" - "Yes!" - "You are the last two passengers to go through security. Come with me!"
En dat is het verhaal hoe we in Kunming bijna onze vlucht naar Bangkok misten, omdat we ietsiepietsie te lang koffie zaten te leuten bij de Starbucks. Uiteindelijk kwam het er op neer dat we niet in de rij hoefden te wachten bij de douane, naar de gate renden, daar hijgend aankwamen en nog een kwartier in de rij stonden bij het boarden... Maar het zou je gebeuren dat je je vlucht mist, omdat je je Chinese geld tot op de laatste yuan probeert uit te geven aan cappuccino's en blueberry muffins.
Gelukkig zaten wij diezelfde avond nog in Bangkok met Ilse & Joyce (zus van Niels & haar lieftallige aanhangmeisje) aan een paar koude Changetjes en ... pepernoten. De Sint is ons niet vergeten dit jaar. We zijn ook ontzettend lief geweest natuurlijk! Dat blijkt, want hij heeft niet alleen pepernoten, maar ook taaitaaipoppen, chocoladeletters en een gedicht voor ons meegegeven. Daar zitten we dan op 17 december, met 28 graden op het terras, omringd door Sinterklaasinpakpapier en suikergoed. :)
Één van de nadelen van lang reizen is dat je vrienden en familie ook lang moet missen. Natuurlijk is er Skype, FaceTime en WhatsApp, maar ergens afspreken of even knuffelen gaat niet zo makkelijk. Tenzij je de luxe hebt dat twaalf vrienden naar Thailand afreizen om oud&nieuw met je te vieren en hun vakantie daar volledig omheen plannen. We hebben met z'n allen twee asociaal mooie villa's gehuurd op het eilandje Koh Tao. Daarom zagen we Ilse en Joyce al even in Bangkok. Vervolgens is het een groot feest van vrienden die op verschillende momenten aankomen in Thailand. Niels en ik gaan een paar dagen "uit elkaar". We dachten dat we daar wel aan toe zouden zijn na twee maanden op elkaars lip. (Dat viel gelukkig mee.) Hij gaat met Emiel & René naar Krabi en ik ga met Anne op zoek naar onze innerlijke hippie op Koh Phagnan. (Haar los, met je blote voeten door het zand, ontbijten met de yogi's en jezelf versieren met enkelbandjes van schelpen en kokosnoot.)
Op 25 december komen we samen om met z'n zevenen kerst te vieren... in de stromende regen. Spelletjes spelen en cocktails drinken dan maar. Op tweede kerstdag is Eef jarig en dit jaar zal ze merken dat ze jarig is ook! We vallen haar bungalow binnen met een stuk of vijftig ballonnen, toeters, feesthoedjes en een geïmproviseerde taart (pannenkoek met vers fruit) met kaarsjes. Die avond mag het feestvarken kiezen waar we gaan eten. Eef loopt in een lange rode jurk met een feesthoed op en een tros ballonnen in haar hand voorop en wij volgen. Het is een soort verjaardagsoptocht. Het restaurant waar we willen eten blijkt al dicht te zijn. Dan maar naar de Italiaan. Ook gesloten! De verzopen verjaardagsoptocht probeert het tevergeefs bij nog een paar andere restaurants, maar alles blijkt hier om half tien al dicht te zijn. We belanden uiteindelijk onder de klamboe op bed met zakken chips, nootjes, chocolade, popcorn, groene erwtjes, bier, rum en Netflix. "Trek jij de volgende gang even open?!" Een onvergetelijke tweede kerstdag als je het mij vraagt. ;)
Na nog een paar regenachtige dagen op Koh Phangan breekt de dag aan waar we zo lang naartoe hebben geleefd: 30 december 2017. De dag dat we in mogen checken in de villa's op Koh Tao! Tijdens de wilde boottocht naar het eilandje breekt ineens de zon door. We komen na een week van tropische regenbuien aan op het zonnige Koh Tao. Helderblauw water, wuivende palmboompjes en een vrolijke chauffeur die ons van de boot komt halen. We rijden naar de villa en daar liggen al zeven vrienden verspreid in en om het zwembad. Eigenlijk kom ik woorden tekort om te omschrijven hoe het was. Je moet erbij geweest zijn... Het is zo onwerkelijk om iedereen weer te zien en bij te kunnen praten rond het zwembad van die enorme villa. Dat is precies wat we die avond gedaan hebben. Eten besteld en heel veel bijgepraat.
Op oudejaarsdag had de feestcommissie een moordspel georganiseerd, met een cocktailbar. Het komt erop neer dat iedereen halverwege het moordspel al "lichtelijk aangeschoten" was en de concentratie voor zijn of haar opdracht een klein beetje kwijt was. Of laat ik vooral voor mezelf spreken... Dat Niels de moordenaar zou kunnen zijn heb ik niet eens overwogen. Maar leuk was het wel! Om twaalf uur knalde het jaar uit met champagne in die belachelijke villa met op de achtergrond hier en daar een wensballon en een nieuwjaarsduik in het zwembad. Happy New Year! :D
Portretfotograaf
"Als ik op reis ben ga ik mensen fotograferen!" Ja, ik zag het helemaal gebeuren. Aangemoedigd door de award-winnende foto's van National Geographic zou ik wel even portretten gaan maken van de locals. Hoeveel portretten ik daadwerkelijk gemaakt heb in de tussentijd? Een stuk of honderd! Goed werk zou je zeggen, maar ik moet toegeven dat het vriendje model staat op 92 van die 100 foto's en de overige 8 zijn van katten, panda's, apen of rund-achtigen.
Nu ontbreekt het me niet aan ambitie. Ik sta nog steeds te springen om mensen te fotograferen, maar er blijkt een essentieel stukje talent te ontbreken op mijn weg naar een goede portretfotograaf:
Ik durf mensen niet te vragen...
Mensen ongevraagd of stiekem fotograferen zou ik sowieso niet in mijn hoofd halen. Stel dat ze boos worden of dat dit zo'n land is waarbij mensen denken dat ze hun ziel verliezen als je een foto van ze maakt, of dat het oneerbiedig is of op een andere manier ongemakkelijk. Dan.. dan... Ja, wat dan eigenlijk? Laten we zeggen dat ik conflicten liever vermijd.
In Tibet zijn de mensen zo prachtig dat de drang om portretten te maken alleen maar groter wordt. Stralende ogen, kleurrijke kleding, lange vlechten met gekleurd touw, sieraden en prachtige diepe rimpels. Ik wil deze mensen portretteren! Op de eerste dag in Tibet zie ik drie oude dames in gekleurde kostuums, met alledrie een gebedsmolen in de hand. Ze zitten te praten voor een helderblauw geschilderde deur, die prachtig contrasteert met hun kleding. Ze zien er vriendelijk uit, dus na een kleine aanmoediging van Niels loop ik op de dames af, zeg ze gedag en gebaar of ik een foto mag maken. Een van de vrouwen beweegt haar hand afkeurend en schud haar hoofd. Nee.
Was dat nou zo erg? Een afwijzing? Nee, eigenlijk was er niks ergs aan, maar in mijn hoofd gebeurt er iets vreemds. Ik ontwikkel onbewust en ongewenst de gedachte 'Tibetanen willen niet dat jij ze fotografeert." Terug naar het portretteren van Niels en lokale geiten dan maar.
De volgende dag zie ik weer zo veel mooie mensen dat het ik-wil-mensen-portretteren-vlammetje weer aanwakkert. Ik vraag onze gids of het in Tibet oké is om mensen te fotograferen, of ze daar voor openstaan en hoe ik dat het beste kan aanpakken. Groeten in het Tibetaans schijnt een eerste truc te zijn om het ijs te breken. Hij zegt dat de meeste mensen het juist leuk vinden om door een westers persoon te worden gefotografeerd. Met nieuwe moed kijk ik om me heen op zoek naar de mooiste mensen, maar op het punt dat ik moet vragen of ik ze mag fotografen verstijf ik. Ondertussen word ik boos op mezelf dat ik zo'n ontzettende schijtluis ben... Lekker proces!
Die avond loop ik met Niels nog een rondje door Lhasa. Op een van de drukste pleinen sta ik mensen te scannen, op zoek naar geschikte modellen. "Als er iemand naar je toe zou komen om te vragen of hij op de foto mocht, dan zou je nog nee zeggen ook!" grapt Niels. Ik overtuig hem dat dat onzin is, maar weet dat het wel in de buurt van een werkelijkheid komt. Er komt een man met een prachtig karakteristiek gezicht naast me staan. Hij kijkt me nieuwsgierig aan en lacht. Ik kijk hem aan en ga dan weer verder met het scannen van mensen. Dan grijpt Niels in: "Zeg Mits, zou je hem niet eens vragen?" Ik hoef mijn camera alleen omhoog te houden en hij knikt lachend naar me. Ik maak twee foto's en bedank hem. Hard lachend loopt hij weg, mij achterlatend met de grootst mogelijke grijns op mijn gezicht. "Het is gelukt! Mijn eerste portret is een feit!" Goed, ik moet toegeven dat er heel weinig credits te halen vallen met deze foto. Het kostte moeite, noch lef om deze man op de foto te krijgen, maar de eerste stap is gezet.
De volgende stap is op iemand afstappen en vragen of ik een portret mag maken. De hele dag laat ik de mooiste mensen gewoon voorbij lopen. Na de lunch vraag ik een verkoopster bijna of ik haar mag portretteren, maar uiteindelijk val ik toch stil. We bezoeken een klooster. Ik verlaat de groep even, omdat ik naar het toilet moet. Zoals gewoonlijk staat er een rij voor de dameskant. De toiletjuf lacht naar me en gebaart naar onze gids Norbu. Iets met een connectie tussen hem en haar. Achteraf hoor ik dat hij haar al jaren kent. Ze blijft naar me lachen en probeert Tibetaans met me te praten, maar verder dan "tashi delek" (hallo) kom ik niet. We moeten het doen met een taal van gebaren, geluiden, lach en stralende ogen. Wat een mooie vrouw eigenlijk.
Dan gebeurt het... Ik vraag de vrouw of ik een foto van haar mag maken in deze taal van mensen die elkaars taal niet spreken. Ze lacht verlegen en doet haar hoedje af. Haar haar is met gekleurd touw ingevlochten over haar hoofd. Ze leunt tegen de deuropening en kijkt verlegen naar het meisje voor me. Ik maak een paar foto's en bedank haar met een kleine buiging en een brede glimlach.
De rij bij de vrouwen schiet niet echt op en bij de mannen staat niemand. De toiletjuf besluit dat het meisje voor mij en ik naar de mannenkant moeten. Het meisje stribbelt eerst tegen, maar gaat dan toch. De toiletten zijn een pietsie anders dan we in Nederland gewend zijn. Eigenlijk is het een soort stal. Een gat in de grond met kleine muurtjes ertussen. Vanaf de deuropening kan iedereen je gewoon in je blote billen zien hurken. De toiletjuf laat ons het mannentoilet binnen en gaat met haar rug naar ons toe in de deuropening staan om ons wat privacy te gunnen. Grappig dit! Na mijn toiletbezoek pakt de vrouw mijn hand vast en ze kijkt me stralend in mijn ogen. Dan haalt ze een van haar armbanden van haar pols en drukt hem in mijn hand. Ze legt een vinger op haar lippen (het gebaar om te zwijgen) en duwt me terug richting de tour groep (die ondertussen al zeker een kwartier op me staat te wachten). Warm van de liefde en een beetje overdonderd voeg ik me weer bij de groep. Als dit me niet over mijn angst heen helpt, dan weet ik niet wat wel...
Tibet
Het is maandagavond 4 december en we staan met onze volle bepakking op het treinstation van Chengdu. Met allebei een grote backpack, een kleinere rugtas en een plastic tas vol eten (bakjes noodles, muesli, pakjes sojamelk, honing, mandarijnen, bananen, pinda's, chocolade en zoete broodjes met rozijnen), doen we niet onder voor een stel pakezels. Het is een wonder dat we nog tussen de beveiligingspoortjes door passen. Maar wij zijn klaar voor die 38-urige treinreis naar Lhasa en we hebben er zin in! Vooral Niels is zo blij als een kind, omdat hij weer met de trein mag.
Door onze vorige treinreis (waar jullie nog steeds een verhaal van tegoed hebben) vrees ik een beetje voor onze reisgenoten. Dat blijkt gelukkig nergens voor nodig! Een uur na vertrek ligt iedereen al in zijn bed te lezen of met z'n telefoon te spelen. Op het geluid van de denderende trein na, is het stil in de coupé... totdat mijn buurman keihard begint te snurken. Gelukkig ben ik met Niels wel wat gewend en heb ik van zijn moeder een paar oordoppen gekregen. Twee minuten later kon ik dus ook lekker slapen. (Dank je wel Marlies!) Om 10:00 uur word ik wakker van een verkoper die met zijn karretje door de smalle gang gaat en in het Chinees roept wat hij te koop heeft (denk ik!). De trein rijdt door een prachtig landschap. Een uitgestrekte vlakte met bergen rondom, bevroren meertjes en hier en daar een wollige yak. De plaatjes worden, hoe dichter we bij Lhasa komen, alleen maar mooier. Na 36 uur en 10 minuten rijden we het station van Lhasa binnen. "Het is maar 36 uur, geen 38,5!" roept Niels, terwijl hij trots de timer op zijn telefoon laat zien.
Dag 1
We lopen naar de uitgang. Daar staat een man vrolijk met een wit vel papier te zwaaien. We kunnen niet lezen wat erop staat, maar gaan ervan uit dat het onze namen zijn, dus zwaaien uitbundig terug. Als we dichterbij komen blijkt dat het niet onze namen zijn op het vel papier, maar die van de Japanse toeristen die vlak achter ons lopen. Oeps! De tour guide vraagt ons toch naar onze reisbevestiging. Het blijkt dat we bij dezelfde organisatie geboekt hebben. Ze dachten dat wij pas die avond aan zouden komen. - Onze tour start sowieso pas een dag later, maar vanuit Chengdu gaat er maar eens in de twee dagen een trein naar Lhasa. We mochten dus een dag eerder komen als we zelf een hostel zouden boeken voor de eerste nacht. - De gids belt met zijn management en besluit ons bij het hostel af te zetten. Top!
Lhasa is geweldig! Overal hangen gekleurde vlaggetjes, de mensen zijn prachtig en het eten is heerlijk. Na zes weken in China is het zó lekker om een groente- / aardappelcurry te eten. Op de een of andere manier heb ik sowieso enorme aardappel cravings de laatste tijd. In Nederland eet ik bijna nooit aardappels, maar sinds een paar weken bestel ik overal waar mogelijk wel iets van knoflookaardappels, geraspte pittige aardappelschijfjes, frietjes of een andere variant. Wellicht is het een tegenreactie op zes weken voornamelijk noodles en rijst. ;) Na het heerlijke eten gaan we direct terug naar ons hostel. De hoogte maakt ons kortademig en zorgt voor een flinke hoofdpijn. Veel drinken en goed rusten dus.
Dag 2
Onze gids Norbu haalt ons op en brengt ons naar het hotel dat bij de tour inbegrepen zit. We hadden een dorm in een budget hotel verwacht, maar het blijkt een luxe kamer te zijn met een groot tweepersoonsbed en een douche met massagestralen. Lucky bastards! Vandaag mogen we nog een dag acclimatiseren en op eigen houtje Lhasa verkennen. We bewonderen de prachtige mensen, fotograferen het vrolijk gekleurde straatbeeld, eten bij een paar heerlijke Tibetaanse restaurants en drinken thee met bloemen, dadels en honing. De hoofdpijn is gelukkig al flink afgenomen en we kunnen nu lopen zonder iedere vijf meter hijgend op een bankje te ploffen. Progressie! Niels blijkt de nieuwe attractie van Tibet te zijn. Mensen lachen, slaken kreten van verbazing, beginnen spontaan te lachen en gaan naast hem staan om te kijken hoe veel groter hij is. Er worden meer foto's van hem gemaakt, dan het populaire paleis van de Nepalese prinses.
Dag 3
We ontbijten in het hotel met onze gids. Hij heeft verder nog geen idee wie er bij zijn groep horen, omdat hij alleen ons gisteren heeft opgehaald. Op zijn vrije dag blijkt! Hij zou eigenlijk vakantie hebben, maar zijn bedrijf heeft hem gevraagd om nog een paar tours te doen. "So we are all having a holiday this week!" grapt hij. Norbu is een kleine, jonge Tibetaanse man met een opgewekte uitstraling en sprekende ogen. Iemand die je niet snel vergeet. We praten over Tibet, zijn familie, zijn opleiding tot kunstenaar en nog een aantal interessante dingen die ik je graag een keer persoonlijk vertel. Na het ontbijt verzamelt de groep zich in de lobby en vertrekken we met een busje naar Drepung Monastery. Het is een internationaal gezelschap. Een koppel uit Australië, twee zussen uit Maleisië, een Spaanse man, een Duitse vrouw en vier Nederlanders. De chauffeur is een Tibetaan met een aanstekelijke bulderlach.
We bezoeken twee kloosters, Drepung en Sera Monastery. Er zijn grote gouden boeddha's te bewonderen, gebedsmolens, stupas, tomb stupas (wat uit de mond van onze gids klinkt als stormtroopers) en een heleboel monniken. Het is leuk om de verhalen achter de tempels, boeddha's en schilderingen te horen. Norbu weet eigenlijk over alles wel iets te vertellen. Toch denk ik dat ik nog meer geboeid ben door de mensen die er rondlopen. Hun klederdracht, de edelstenen in hun haar, de gebedsmolens die ze meenemen, de gebeden die ze zachtjes uitspreken en hoe ze heilige objecten met hun hoofd aanraken. Daarbij offeren ze geld aan bijna alles in het klooster. Niet alleen de boeddha's, maar ook een kale zuil, een kier in de trap of een leegstaande kamer. Alles voor " some blessing". Die avond is er een welkomstdiner. Een buffet met Tibetaanse specialiteiten. Voor het eerst in vijf weken eet ik weer een stukje vlees: yak meat. Het smaakt als een combinatie tussen geitenvlees en rundvlees. Best lekker, maar het kan niet tippen aan de pittige aardappelcurry. ;)
Dag 4
Vandaag staat het paleis van de Nepalese prinses (Jokhang Monastery) op het programma en het indrukwekkende Potala Palace. Alle verschijnselen van de hoogteziekte zijn ondertussen verdwenen. Ik heb minstens drie keer zoveel energie als in de afgelopen dagen, dus ik bestook Norbu de hele dag met de meest uiteenlopende vragen. "What is the best way to ask Tibetan people if you can take their picture?", "Why are people touching the gold box with their head?", "How many kids do you have?", "How is it possible that there are monks that meditate for 12 year?", "Do they have any muscles left after all those years?", "How do they eat?" Op iedere vraag geeft hij antwoord met evenveel enthousiasme.
Dag 5
Het is tijd voor een roadtrip naar Shigatse! We rijden een prachtige route door de bergen. Tussendoor stoppen we bij een paar mooie uitzichtpunten. De chauffeur moet regelmatig remmen voor schapen, paarden, ezels, geiten of yak's op de weg. Ik maak dankbaar gebruik van die momenten om een paar foto's te maken. Ik zou continu wel willen stoppen voor een kleine fotosessie. Het landschap is zo mooi! En wie wil er nou geen foto van een yak in de bergen? Iedereen toch! We rijden op het hoogste punt van een berg en als een heus koor zegt iedereen in de bus tegelijk "Wow!". We kijken uit over een groot helderblauw meer, Yamtso Tso Lake. Norbu vertelt dat er ook tours zijn waarbij ze in een week om het meer heen hiken. Een goede reden om terug te komen naar Tibet! We vervolgen onze weg langs een Karola gletsjer (waar helaas alleen de top nog van over is) en het klooster Gyantse Kumbum.
Dag 6
Nog één klooster te gaan, namelijk Tashi Lhunpo Monastery in Shigatse. Vandaag is een bijzondere dag. Mensen komen massaal naar de tempel om snoep, koekjes, fruit en bloem te offeren aan de Boeddha. Het is ochtend en er wordt met tassen tegelijk geofferd. De monniken gebruiken een groot zeil en scheppen om alles bij elkaar te houden. Morgen is het feest en zijn alle mensen welkom, arm en rijk, om het gezegende voedsel op te eten. Prachtig om te zien hoeveel mensen bij elkaar brengen. Dan is het tijd voor de grote terugreis naar Lhasa. Ik staar uit het raam naar het prachtige landschap. Wat is deze week snel gegaan! Als we terug zijn in Lhasa is de tour voorbij. Morgen staat alleen het vervoer naar de luchthaven nog op het programma. Maar eerst nog een reis van vier uur door dit landschap en vanavond, nog één keer... aardappelcurry!
Chengdu
Gegroet vanuit Chengdu, home of the giant panda en 14 miljoen(!) mensen. Dinsdagavond zijn we ingecheckt bij het Lazybones Hostel met het plan om twee of drie nachten te blijven. De teller staat ondertussen op zeven. We hebben een vast ritueel waarbij we dagelijks na het ontbijt aan de balie verschijnen om een nacht bij te boeken. We vermaken ons hier namelijk prima! Toch breekt morgen de grote dag aan waarop we daadwerkelijk uitchecken. We gaan een paar dagen hiken in het prachtige Jiuzhaigou National Park. Er staat een busreis van tien uur op het programma om vervolgens te kunnen genieten van temperaturen tussen 7 graden overdag en min 10 's nachts. Dat klinkt misschien niet heel aantrekkelijk, maar de foto's van het park en het feit dat er elektrische dekens zijn in het hostel heeft ons toch overgehaald om te gaan. :)
Nu hebben jullie eigenlijk nog verhalen te goed van Fenghuang, Guilin, Yangshuo, Xingping, Guangzhou, Hong Kong en Beihai, maar ik houd het vandaag even bij onze avonturen in Chengdu. Op de eerste dag in Chengdu heeft Niels een werkdag ingepland. Sinds 9 uur 's ochtends staart hij in opperste concentratie naar het scherm van zijn laptop. Aan mij de schone taak om de was te doen. En dat was hard nodig ook! Mijn bikinibroekje doet vandaag dienst als onderbroek. Blijkbaar zijn er soms gewoon negen dagen waarop je in geen enkel hostel de kans krijgt om de was te doen. ;) Tijdens de lunch bladeren we door het grote boek vol tours die het hostel aanbiedt. "Tibet! Dat zou briljant zijn zeg!" Het blijkt allemaal precies te kunnen met de dagen die nodig zijn om een permit te krijgen, de kosten en de dagen die we nog over hebben op ons Chinese visum. "Doen!" Een uur later hebben we een zesdaagse tour door Tibet geboekt en een treinreis van Chengdu naar Lhasa van 38,5 uur over de hoogste spoorlijn ter wereld.
Bij onze boekingsbevestiging krijgen we een reisschema en kledingadvies. Het is koud in Tibet, dus er wordt aangeraden om warme kleding mee te nemen. Één probleem: wij hebben onze backpacks ingepakt voor warme zomerdagen met af en toe wellicht een frisse avond. We besluiten de volgende dag dus om naar Decathlon Chengdu af te reizen voor een paar extra lagen fleece, mutsen, shawls en thermokleding. "Dat geven we in Thailand wel mee met onze lieve Nederlandse vrienden!" (Neem maar een grote koffer mee, Annie!) :P
Na alle Tibet-voorbereidingen is het op dag drie eindelijk tijd voor panda's! We staan om 06:15 uur op, zodat we voor de grote drukte in het Chengdu Panda Breeding Center zijn. Wat een geweldig park is dat! Het is groot, mooi opgezet en er zijn extreem veel panda's te bewonderen. Daarbij was dit een grote speeltuin om mijn nieuwe zoomlens in te testen. Panda's zijn nog veel leuker en grappiger dan ik dacht. Vooral de babypanda's zijn hilarisch! De motoriek is nog niet zo sterk ontwikkeld, dus ze lopen heel grappig en vallen met enige regelmaat in een halve koprol voorover. Dat onhandige is voor mij heel herkenbaar! ;)
Zaterdag gingen we op aanraden van het hostel naar een vegetarische lunchceremonie bij de Boeddhistische nonnen. We waren nog op tijd om de kunst af te kijken bij een paar Chinese bezoekers. We pakten twee schaaltjes, een paar chopsticks en namen plaats aan een van de lange houten tafels. De ceremonie begon meteen. De nonnen maakten klanken op schaaltjes en begonnen te zingen. Ik zag dat er twee Westerse toeristen binnenkwamen die wat verdwaasd om zich heen keken. Een van de nonnen wees naar de keuken buiten de zaal, waar ze hun schaaltjes en chopsticks moesten pakken. De jongen begreep dat verkeerd en hing zijn rugtas aan de handgreep van het raam. Een van de nonnen schoot tijdens het zingen in de lach en schudde haar hoofd. Hij haalde zijn tas weer van de handgreep, maakte met zijn handen tegen elkaar een kleine buiging en wachtte op verdere instructies. De non wees weer naar de keuken. Dit keer dacht hij het te begrijpen en hij opende het raam, waarop een andere non begon te proesten van het lachen. De jongen sloot het raam weer en maakte eenzelfde soort buiging. Uiteindelijk werden ze door een van de Chinese bezoekers op weg geholpen naar de keuken. Het kostte me heel veel moeite om niet in lachen uit te barsten, maar ik wist me in te houden. De ceremonie was heel leuk om mee te maken en het eten was heerlijk, heel veel en heel goedkoop! Voor minder dan een euro per persoon werden er de lekkerste dingen in onze schaaltjes geschept.
Na de ceremonie raakten we aan de praat met de toeristen. Hannah en Michael uit Engeland en Amerika, maar nu al zes jaar woonachtig op de Caribbean. Een heel leuk stel! We besloten samen naar een theetuin te gaan bij een andere tempel. Daar praatten we verder en kwamen erachter dat Hannah Chinees spreekt. Extreem indrukwekkend en een pietsie jaloersmakend. Het lijkt me echt heerlijk om iedereen te kunnen verstaan, zeker als mensen over je praten. Het stel blijkt in hetzelfde hostel te verblijven. Michael stelt voor om die avond samen te eten en het nachtleven van Chengdu te verkennen. Een paar leuke bars met live muziek en een club waar we heel toevallig nog een paar mensen tegen kwamen die bij de nonnen waren die middag en ons herkenden. Een geweldige avond! Helaas was het de volgende ochtend (Oké, eigenlijk was het om 13:30 uur, maar het voelde als ochtend!) flink afzien tijdens de workshop dumplings maken.
Hannah, Michael, Niels & ik hebben ons alle vier ingeschreven. Gedeelde smart is halve smart, dus deze vier knappe katerkoppen gingen vanmorgen met een gids en drie Chinese kinderen over de lokale markt om ingrediënten te kopen voor de dumplings. De gids vertelt vol enthousiasme over allerlei soorten groenten en fruit en we krijgen van alles om te proeven. De kramen met geslachte kippen, eenden, konijnen en varkens lagen al zwaar op de maag, maar het werd pas echt zwaar bij een kraam met grote potten rijstwijn. Er was een vaas met rijstwijn en Goji besssen, met kruiden, maar ook een met dierenpenissen. (Ja, je leest het goed!) Die drank zou goed zijn voor het geslachtsdeel van de man. Mijn afkeer voor alcohol was die dag al vrij hoog, maar bij het aanzien van deze drank ben ik even een blokje om gegaan. Enig al die theetjes, kruiden en groenten die goed voor je zijn, maar rijstwijn met de geslachtsdelen van dieren voor een sterkere penis gaat mij echt veel te ver. Gelukkig hoef ik me ook geen zorgen te maken over een sterkere penis...
Terug in het hostel was de tijd aangebroken om zelf dumplings te maken onder leiding van de gids en de lieve kokkin van het hostel. Het was een feest van rondvliegende bloem met die kinderen, maar we hebben ontzettend gelachen. De gids vroeg naar onze plannen voor de komende dagen. We vertelden over onze reis naar het Jiuzhaigou National Park. "You know the park is closed because of the earthquake?" Natuurlijk wisten we dat niet, maar na een beetje research bleek hij inderdaad gelijk te hebben. "Nog maar een nachtje bijboeken dan?" ;)
Shanghai, Changsha & Zhangjiajie
Het is je misschien al opgevallen dat ik een piepklein beetje achterloop met schrijven. Volgens de verhalen op Mitsy.nl zijn we namelijk nog steeds in Beijing. Fake news dames en heren! We zijn ondertussen namelijk van Beijing naar Shanghai gevlogen, hebben daar de bullet train gepakt naar Changsha, toen een oudere trein en een bus naar Zhangjiajie, een bus naar Fenghuang, toen een bus naar Guilin en vervolgens een bus naar Yangshuo, een bus naar Xingping en een trein terug naar Guilin. Daar zijn we nu. Op het treinstation van Guilin. We zitten hier met een grote bak koffie en (geloof het of niet) tosti's in Brera Café te wachten op de trein naar Guangzhou.
Eigenlijk was ik van plan om in chronologische volgorde over onze reis te blijven schrijven, maar ik was ook van plan om in ieder geval drie keer per week iets te plaatsen. Dat blijkt toch wel lastig! De verhalen en indrukken beginnen een beetje door elkaar heen te lopen of te vervagen. Er komen iedere dag zo veel nieuwe indrukken bij. We zijn ook al meer dan een maand onderweg. De eerste dertig dagen China zitten er bijna op, dus we moeten nu naar Hongkong voor ons visum. Even drie dagen "het land uit" en dan terug voor nog dertig dagen. Om weer een beetje "in het nu" te komen, probeer ik een kort overzicht te schrijven van Shanghai tot en met Guilin.
Shanghai
Eigenlijk voelt Shanghai als een Chinese versie van New York, maar dan met een veel schonere metro. ;) Het is heel modern en internationaal. Een indrukwekkende skyline, heel veel winkels, LED-schermen en overal vestigingen van Starbucks en KFC. Maar ook mooie parken waar (voornamelijk oudere) mensen samen dansen, kaartspelletjes spelen en tai chi beoefenen. We hebben een halve middag in een park zitten kijken naar dansende mensen. Heerlijk! Eigenlijk hebben we vooral heel veel gelopen in Shanghai. Door de winkelstraten, de parken, de Franse buurt, het M50 art district en de lange metrotunnels. Na zes dagen Shanghai hebben we echt zin om naar Zhangjiajie te gaan voor wat meer rust, natuur en frisse lucht (hoewel de luchtkwaliteit in Shanghai al veel beter is dan in Beijing).
Changsha
Na vijf uur in de bullet train komen we aan in Changsha. Het valt direct op dat hier niet zo vaak “aliens” op bezoek komen. We worden ontzettend nagekeken. Even wennen weer na het internationale Shanghai. Na een speurtocht van ongeveer een half uur vinden we ons hotel. Dat was trouwens nooit gelukt zonder de hulp van drie Chinese voorbijgangers en de Chinese vertaling van het adres op Booking.com. Het is op de negentiende verdieping van een lelijk flatgebouw in een wijk achter station Changsha Zuid.
We stappen de lift uit en staan ineens voor een hek met daarnaast een kluis en een geplastificeerd A4’tje met instructies. “Wat leuk! Een escaperoom!” grapt Niels. “Self-service check-in” staat er in grote rode letters bovenaan het papier. Stap 1: Log in op WiFi om het kamernummer te verifiëren via WhatsApp of WeChat. Stap 2: Open de kluis met de driecijferige code. Stap 3: Pak de sleutel met het juiste kamernummer erop. Appeltje eitje zou je denken, maar bij stap 1 gaat het al mis. De WiFi doet het niet! Dan eerst de kluis maar openen met de driecijferige code. Er hangen drie sleutels in de kluis. “Shit! Welke is van ons?” Gelukkig komt er net een Chinees stel uit het hotel. Ze bellen meteen de eigenaar en geven ons de juiste sleutel. Het voelt een beetje als valsspelen, maar we zijn na die treinreis en speurtocht toch blij dat we binnen zijn...
Zhangjiajie
De treinreis naar Zhangjiajie is een verhaal apart, dus daar ga ik later zeker nog iets over schrijven. Ik begin nu even op het treinstation van Zhangjiajie. We pakken een busje dat een wilde (angstaanjagende) rit door de bergen maakt, waarbij pilletjes tegen wagenziekte geen overbodige luxe zijn. (We hebben onderweg meerdere mensen naar plastic zakjes zien grijpen.) Gelukkig komen we zonder botbreuken, kleerscheuren of vlekken aan bij Zhangjiajie National Park. Het hostel is prachtig! Veel hout, een balkon met een schommelstoel en uitzicht op de bergen. Er is één dingetje "There is no power today, because they're building the road. They turn it back on maybe 23:00." Geen probleem! We bestellen iets te eten voor die avond en gaan even op bed liggen.
Om 19:00 uur is het helemaal donker. Onze host Carol zou rond die tijd eten maken of halen, dus ik loop naar de keuken met de zaklamp van mijn telefoon aan. Daar zie ik nog een paar telefoonlichtjes schijnen. Het blijken Spaanse gasten te zijn die ook in het hostel verblijven. "Are you looking for Carol? She is not here. But we are cooking and we have enough. Do you want to eat with us?" En zo zaten we ineens met vier Spaanse reizigers aan tafel. Er werden flessen bier bij gehaald en de tafel stond vol met eten. Carol bleek naar haar moeder te zijn gegaan om voor ons te koken, dus toen ze terug kwam was er nog meer eten. Er werden kaarsen in de hals van de lege bierflessen gestoken en zo werd het een hele gezellige stroomloze avond.
We zijn zes dagen in het hostel gebleven en hebben prachtige wandeltochten gemaakt door Zhangjiajie National Park. Het landschap met de puntbergen (bekend van Avatar) is echt heel indrukwekkend. Door het heiige weer was het onmogelijk om goed te fotograferen hoe mooi het daar is. Chinezen hebben een andere manier van natuurparken bezoeken dan ik gewend ben. Ze doen namelijk niks in stilte. Er lopen op de meest toeristische plekken in het park veel tourgroepen rond. Het klinkt als een vrijgezellenfeest na iets te veel alcoholische versnaperingen. Daarbij hebben de gidsen, naast het gebruikelijke rode of gele vlaggetje, ook een headset en een overstuurde speaker bij zich. In de bergen van het National Park vind je, naast tientallen kleine standjes met maïskolven, fruit en geroosterde spiezen met stukken vlees, ook een grote KFC en een McDonalds. Gekke Chinezen!
Toen wij eenmaal lange wandeltochten gingen maken en bij de groepen uit de buurt waren, was het prachtig! In Zhangjiajie zag ik voor het eerst apen in het wild. Toen ik eenmaal genoeg moed bij elkaar verzameld had om dichterbij die aapjes te komen, lukte het ook nog om een paar leuke portretjes te schieten van deze grappige Makaken. Blijkbaar hebben de Chinese toeristen meer interesse in een ander soort apen. Terwijl wij de Makaken stonden te bewonderen, bleek dat zij hun camera's vooral op ons gericht hadden.
Oké, kort omschrijven is niet helemaal gelukt... ;) Onze avonturen in Fenghuang, Guilin, Yangshuo en Xingping bewaar ik voor het volgende bericht.