Met beslagen ruiten door de verzameling natte handdoeken, dampende kleren (voornamelijk van Niels) en de nog druppende tent op de achterbank rijden we richting Florence. Nooit meer kamperen! Op naar Hotel Regina, waar de opgemaakte bedjes en droge handdoeken op ons wachten. Hooray!
We worden welkom geheten door de conciërge van het hotel, laten we hem Georgio noemen. Georgio is deze zomer in Amsterdam geweest, houdt van fietsen en vindt het belachelijk dat we in Amsterdam auto’s hebben die je kenteken scannen en je automatisch parkeerboetes geven. En ik kan hem geen ongelijk geven. (De eerste tien keer dat ik zo’n auto tegenkwam dacht ik trouwens dat ik door Google Streetview werd vastgelegd.) Hij geeft ons een korte speech over navigatiesystemen die je nooit moet vertrouwen en tekent met roze markeerstift eigenhandig de route naar een “gratis” parkeerplaats op onze kaart. Vervolgens krijgen we de oude roestige sleutel van onze kamer toegereikt. Het houten deurtje van de kamer gaat open met veel gepiep en gekraak. Oké, het ziet er niet helemaal uit als op de foto’s, maar het bed is opgemaakt en we hoeven in ieder geval geen tent op te zetten.
De volgende ochtend treffen we Georgio weer bij de receptie. “I’m sorry but breakfast is not included in your booking…” zegt hij stellig met Italiaans accent. “Huh? But on Booking.com it said breakfast was included!” protesteer ik. Ik ben er van overtuigd dat ons “ontbijt in buffetstijl” beloofd is en ik ben toe aan een straffe bak Italiaanse espresso. “Well, you should check your booking…” Na een korte zoekactie vinden we de bevestigingsmail met het verlossende antwoord: “Geen maaltijden inbegrepen” staat er. Oeps! “Sorry, you were right. It says it’s not included.” zeg ik lichtelijk gegeneerd. Maar de Georgio heeft een groot hart en gunt ons dat ontbijt. “Please, be my guest.” Wat lief! We bedanken Georgio uitgebreid en lopen in de aanwezen richting.
We komen in een smalle gang met aan beide kanten wandplanken en hoge krukken. Daarop stralen de ontbijtjes ons al tegemoet in het sfeervolle tl-licht. Met enige moeite wurmen we ons langs een paar dikke dames en nemen plaats aan de wandplank. Een plastic dienblad met een wit bordje, drie pakjes crackertjes, een verpakte croissant, een smeerkaasje, een kuipje jam en een kuipje Nutella. In de hoek staat een koffiemachine (model ‘ziekenhuiswachtkamer 1985”). Mr. Boyfriend loopt met zijn kopje naar de machine voor een lekkere bak “verse bonen koffie” om vervolgens heel snel te leren dat het geen verse bonen koffie is, maar on-Italiaans slechte poederkoffie. “Maar er staat een koffieboon op!” zegt hij met een pruillip. En inderdaad, er staat een grote stockfoto van een koffieboon op de machine. Dat is ook misleidend, natuurlijk…
Eigenlijk weten we niet of we heel hard moeten lachen of een beetje moeten huilen. Maar we durven niet direct rechtsomkeert te maken. Dan moeten we langs Georgio, die ons dit “not included” ontbijtje zo gunde. Dus ik doop mijn croissant om tot chocoladecroissant met behulp van het kuipje Nutella en begin te ontbijten. Een van de dikke dames verslikt zich in een crackertje. Een onsmakelijke rochel-hoestbui galmt door de ontbijtgang. Even ben ik bang dat ik mijn BHV-skills in moet zetten, maar de vrouw herpakt zich gelukkig voordat ik in actie kan komen. Na een paar happen van z’n croissant roept Niels de verlossende woorden. “Hier ga ik mijn eetlust niet aan verpesten! Laten we gaan.” We springen op en wurmen ons opnieuw langs de dikke dames, die ons verbaasd nakijken. Met grote stappen lopen we langs de receptie, maar Georgio ontgaat niets. We lachen een beetje ongemakkelijk en lopen snel door richting uitgang. Arrivederci!